Categorie:

travelblogs

Ontdek je volgende volgende reisbestemming! Dit zijn de mooiste reisbestemmingen, van dichtbij huis tot ver weg, bekend of buiten de gebaande paden.

Actief & Outdoor Fietsen Hiken Travel Tips travelblogs

De beste Nederlandse Outdoor Bloggers

geschreven door Aniek Rooderkerken

Als ik op reis ben ga ik graag fietsen, hiken, hardlopen, zwemmen… als het maar avontuurlijk is. En hiermee ben ik zeker niet de enige. Sinds een jaar ben ik aangesloten bij OutdoorBloggers.nl. Allemaal bloggers die op reis net zo graag actief bezig zijn als ik. Tijd om eens te kijken wie deze Nederlandse Outdoor Bloggers zijn.

Wat is OutdoorBloggers.nl?

OutdoorBloggers.nl is een samenwerking tussen de grootste Nederlandse influencers op het gebied van outdoor en avontuurlijk reizen. Het liefst zijn we iedere dag in de natuur om de meest uiteenlopende buitensporten uit te oefenen en die ervaringen delen we graag met onze volgers. OutdoorBloggers.nl is een initiatief van Wanda Catsman, Mirre Oost en Antonette Spaan, maar inmiddels zijn er meer bloggers bij aangesloten. Ik vond het dan ook tijd worden om mijn lezers voor te stellen aan de andere outdoor bloggers.

Mirre Oost, Mirreopreis

Als eerste Mirre. Zij schrijft niet alleen over avontuurlijke bestemmingen in binnen- en buitenland maar ze filmt ook veel. Hoe avontuurlijker, hoe beter, vindt ze zelf. Mirre ging downhill mountainbiken op de SellaRonda, een track middenin de Dolomieten die door velen wordt omschreven als één van de mooiste mountainbike-tochten ter wereld. Het is een pittige tocht, maar hiervoor krijg je een dag vol adrenaline en adembenemende vergezichten, met onderweg een weldadige pauze in een berghut en een wellness centrum tot besluit.

Downhill mountainbiken in Val di Fassa, foto © Mirre op reis

Antonette van We12Travel

Op de outdoor & adventure blog We12travel van Antonette vind je vooral veel avontuurlijke reizen in de natuur. Antonette ontdekte de leukste najaarswandelingen binnen Europa. Zo wandelde ze de laatste tijd onder andere door de bossen van San Marino, over de kraterrand van La Palma en ontdekte ze iets dichter bij huis de Saar-Hunsrück Steig in Duitsland, waar de herfstkleuren al volop zichtbaar zijn, en het prachtige Krijtlandpad in Limburg.

Wanda van Wanda Wandelt

De naam van haar blog doet het al vermoeden: Wanda blogt over wandelen & kamperen. Ieder weekend gaat ze op pad om in Nederland of Europa nieuwe gebieden te ontdekken. Ze wandelde pas nog over het South West Coast Path in Engeland. Dit is een aaneenschakeling van adembenemende natuur, fijne mensen en heerlijk eten. En dat alles kun je gewoon in een weekend beleven!

South West Coast Path, Foto © Wanda Wandelt

Bregje van wandelvrouw.nl

Bregje heeft een echte wandelblog. Wandelen brengt je op de mooiste plekken en ze schrijft dan ook over alles van georganiseerde wandelingen tot trekkings en outdoor equipment. Bregje wandelde recent door de mooiste natuurgebieden van Zweden. Ze schrijft hierover: “De watervallen zijn een mooi stukje natuurschoon en er zijn wandelroutes in alle soorten en maten. Voor ieder wat wils.” Het pad gaat door bossen en weilanden en in de herfst kom je hier allerlei soorten paddenstoelen tegen.

Ivonne van myfootprints.nl

Ivonne woonde een tijd in Atlanta Georgia en maakte al flink wat wereldreizen. Ze wandelt veel op reis en ontdekt dus ook de mooiste wandelingen. Tijdens mijn reis naar Nevada en Californië vorige maand wilde ik graag ook naar Yosemite National Park gaan, maar daar had ik helaas geen tijd voor. Ivonne is er wel geweest en schreef deze blog over de mooiste wandelingen van Yosemite National Park. Vooral de Cathedral Lakes hike lijkt me prachtig!

Meer weten over deze Nederlandse Outdoor Bloggers? Kijk dan eens op outdoorbloggers.nl en lees bovenstaande blogs!

11 oktober 2017 12 comments

Californië Cultuur Noord-Amerika travelblogs

De verhalen van Alcatraz in San Francisco

geschreven door Aniek Rooderkerken

Wanneer je in San Francisco aan de kade staat ziet Alcatraz eruit als een klein rotsachtig eiland, niet al te ver van de kust vandaan. Maar neem je de boot naar het eiland, dan zie en voel je dat het niet zomaar een willekeurig eiland is. Alcatraz was van 1934 tot 1963 een zwaar beveiligde gevangenis. Hoe dicht het ook bij de stad ligt, ontsnappen was hier onmogelijk. Tegenwoordig is het eiland een National Historic Landmark én kan je het bezoeken.

Alcatraz in San Francisco

Alcatraz is misschien wel de meest bekende gevangenis ter wereld. De gevangenis is vernoemd naar het gelijknamige eiland in de baai van San Francisco waarop het gebouw staat. Oorspronkelijk was op het eiland een militair fort gevestigd en van 1934 tot 1963 hebben er 1576 personen gevangen gezeten. De bekendste van hen was wel Al Capone.

Het eiland ligt slechts een paar kilometer van de stad af. Toch is het niet vreemd dat juist hier een zwaar beveiligde gevangenis gebouwd werd. Ontsnappen uit het fort was lastig en de sterke stromingen in de baai en het ijskoude water zorgden ervoor dat het vasteland bereiken vrijwel onmogelijk was.

Aankomst op Alcatraz

Achter slot en grendel was het leven zwaar. De cellen waren klein en de zeewind gierde door het gebouw heen. Als de wind vanaf het land kwam bracht deze vrolijke geluiden uit de stad mee. De gevangenen konden de mensen in San Francisco dan zelfs horen praten en zingen. Mochten zij naar buiten, dan zagen ze de vrije wereld zelfs liggen. Zo dichtbij en tegelijkertijd zo onbereikbaar.

Gebouwen van Alcatraz met uitzicht op San Francisco – travelwriter.nl

Gevangeniscellen van Alcatraz in San Francisco- travelwriter.nl

Ontsnappen van het eiland

Officieel is het nooit iemand gelukt om van Alcatraz te ontsnappen. Dat wil niet zeggen dat het nooit geprobeerd is. Er zijn verschillende ontsnappingspogingen gedaan. De audiotour in Alcatraz vertelt over de ontsnappingspoging van Frank Morris en de broers John en Clarence Anglin. Volgens de tour maakten zij met lepels een gat in de muur van hun cellen en hadden zij door levensechte poppen in hun bed te leggen de cipiers om de tuin geleid. Met een opblaasbaar vlot van aan elkaar gelijmde regenjassen zouden ze naar het vasteland zijn gevaren. Of het ze is gelukt weet niemand, maar van de mannen ontbreekt sindsdien ieder spoor.

Gevangeniscellen van Alcatraz in San Francisco- travelwriter.nl

Alcatraz gevangenis

Inmiddels is de gevangenis gesloten en is het eiland in de Baai van San Francisco een bekende toeristische trekpleister. Het is raar om te bedenken dat Alcatraz niet zo heel lang geleden een desolate plaats was, waar niemand terecht wilde komen, en het tegenwoordig een National Historic Landmark is. Met tuinen en prachtige uitzichten op de baai en op de stad. Als je geluk hebt zie je net als ik onderweg nog een dolfijn in het water en hoor je de zeeleeuwen bij Pier 39 lawaai maken.

Alcatraz gevangenis in San Francisco – travelwriter

Wanneer je een bezoek brengt aan de gevangenis neemt de audiotour op Alcatraz je mee over het hele eiland en door de oude gevangenis. Je kan bijna op elke plek en ieder gebouw komen. Via de koptelefoons hoor je de gevangenen vertellen over de cellenblokken, het leven achter slot en grendel en zelfs over de appartementencomplexen waar de negentig bewakers en hun gezinnen woonden.

De verhalen van Alcatraz

Het is beklemmend om langs de cellen te lopen. Met de verhalen van de gevangenen in je hoofd heb je bijna het gevoel dat al jouw vrijheid je is afgenomen en merk je hoe benauwend het is om in zo’n kleine cel te zitten. Zeker wanneer je even in het donker van de isoleercel gaat staan.

Het is vreemd om na de tour weer buiten te staan, in de zon, met uitzicht op San Francisco. De stad lijkt nu ineens heel ver weg.

Een bezoek aan Alcatraz kan niet ontbreken tijdens je reis door Californië en je bezoek aan San Francisco. Vanaf Pier 33 in San Francisco gaan dagelijks meerdere boten naar het eiland. Boek je ticket op tijd. Zeker in de zomerperiode zijn deze snel uitverkocht. Bij het boeken kies je alleen de tijd waarop de boot naar het eiland vertrekt. Je kan op het eiland zelf beslissen hoe laat je terug vaart en bent hierdoor vrij om het eiland op je eigen tempo te verkennen.

Lees ook: Fietsen over de Golden Gate Bridge en De ultieme Roadtrip Westkust USA

Linnenkamer van Alcatraz in San Francisco – travelwriter.nl

4 oktober 2017 13 comments

Californië Fietsen Noord-Amerika travelblogs

Fietsen over de Golden Gate Bridge: van San Francisco naar Sausalito‎

geschreven door Aniek Rooderkerken

Twee keer eerder was ik al in San Francisco, en twee keer was het ontzettend mistig. De Golden Gate Bridge kon ik door de mist amper zien, laat staan dat ik kon fietsen over de Golden Gate Bridge. Vandaag schijnt de zon en kan ik dan eindelijk over de meest iconische en beroemde brug ter wereld fietsen én een mooie route maken door het kleurrijke Sausalito en San Francisco. Ik laat mijn route zien en deel al mijn tips voor fietsen in San Francisco.

Aquatic Park Pier en Fort Point

Ik haal mijn fiets op bij Outspoke’n Bike Rentals en fiets direct naar het water. Mijn eerste stop is Aquatic Park Pier. De Golden Gate Bridge ligt vaak verborgen in laaghangende wolken. Vandaag heb ik geluk: het weer is echt prachtig en ik kan het niet laten de eerste foto’s te maken. Langs het water zijn goede fietspaden aangelegd die voor het grootste gedeelte vlak zijn. De hele rit heb je uitzicht op de Golden Gate Bridge die hoog boven het water uitsteekt.

Op Marina Boulevard vergaap ik me aan de prachtige huizen en de grote jachthaven van San Francisco. Over Golden Gate Promenade fiets ik verder naar Fort Point, het oude Mine Depot van de stad. Vanaf 1910 tot en met de Tweede Wereldoorlog werden vanuit hier onderwatermijnen rondom de Golden Gate Bridge geplaatst. Het was militair terrein totdat het in 1994 overgedragen werd aan de National Park Service. Nu vind je hier de Warming Hut Bookstore & Cafe, waar je koffie haalt om deze vervolgens buiten – met het mooiste uitzicht van de stad- op te drinken.

Fietsen naar Warming Hut Bookstore & Cafe

Aquatic Park San Francisco, Golden Gate Bridge

Fietsen over de Golden Gate Bridge

Vanuit Fort Point is het nog maar een klein stukje fietsen naar de Golden Gate Bridge. De weg maakt een paar bochten en gaat heel even steil omhoog. Heb je dat eenmaal achter de rug dan fiets je over misschien wel de meest iconische en beroemde brug ter wereld!

Het is apart te bedenken dat voordat deze brug werd gebouwd in de jaren 30, je alleen per veerboot het water kon oversteken. Nu razen er zes rijen verkeer over de brug heen. Aan een kant razen de auto’s mij voorbij, aan de andere kant zie ik het uitgestrekte water, boven me zie ik de immens grote rode brug.

Ik slalom tussen de fietsers, wandelaars en hardlopers door, die hetzelfde pad moeten delen. Het is dus opletten geblazen, want de fietsers en wandelaars kunnen ieder moment stoppen om een foto te maken en je komt constant tegenliggers tegen. Het fietsen zelf is goed te doen, als je maar goed uitkijkt én een goede jas aantrekt. Het is vandaag warm en de lucht strakblauw, maar op de brug zelf waait het hard. Afhankelijk van het tijdstip van de dag fiets je over de oost-of westkant van de brug. Aan beide zijden heb je uitzichtpunten waar de brug iets breder is, zodat je even kunt stoppen voor een foto.

Fietsen over de Golden Gate Bridge

Eenmaal aan de andere kant van de brug stop ik kort bij Fort Baker en Vista Point. Hier kijk je uit over de skyline van San Francisco. Toch blijf ik hier niet te lang staan, want er zijn nog veel mooiere stops langs de route. Ik neem Conzelman Roadd naar Bridge Vista Point en zet mijn fiets op slot. Vanaf hier loop ik een klein stukje naar Battery Spencer. Ik heb een geweldig uitzicht over de brug met de skyline van San Francisco op de achtergrond.

Marin Headlands

Volg je de Conzelman Roadd nog verder richting Marin Headlands, dan wordt het uitzicht alleen maar mooier en mooier. De weg is op sommige stukken flink steil. De meeste mensen zijn hier al lang omgedraaid, maar ik fiets verder over de Coastal Route naar Nike Missile Site SF-88. Veel is hier niet te zien, maar de eenrichtingsweg er naartoe is prachtig. Heuvelachtig en groen, met weinig verkeer. Hoe mooi moet het hier zijn op een racefiets, met lange beklimmingen, een prachtig uitzicht en fijn lopende afdalingen. Uiteindelijk kom ik weer uit bij de brug.

Marin Headlands bij San Francisco

Fietsen door Marin Headlands

Schilderachtig Sausalito

Over Conzelman Road fiets ik onder de Golden Gate Bridge door, voorbij Sausalito Moore Road Pier. Ik fiets nog ongeveer een kwartier langs het water verder naar kustplaatsje Sausalito, een pittoresk en kleurrijk kunstenaarsdorp met prachtige huizen. Het stadje hoort niet bij San Francisco, maar ligt in Marin County. Ik haal mijn lunch bij een kleine buurtwinkel en geniet op een bankje aan de kade van het uitzicht over de stad. Wauw!

Vanuit Sausalito kan je de ferry via de baai van San Francisco terug naar Fisherman’s Wharf nemen. Je koopt je ticket bij de kiosk aan de haven van Sausolito. Vanuit de ferry heb je een mooi uitzicht op de gekleurde huisjes van Sausalito en vaar je langs het gevangeniseiland Alcatraz en de skyline van San Francisco.

Ik besluit nog even verder te fietsen en fiets over de Golden Gate Bridge terug naar San Francisco.

Fietsen van San Francisco naar Sausalito‎

Lands End

Ik heb de hele route zonder navigatie gefietst en wist ongeveer waar ik heen moest. Richting Lands End fiets ik toch even verkeerd. Lands End is een van de vele parken in de Golden Gate National Recreation Area. Het is een rotsachtige en winderige kustlijn aan de voet van de Golden Gate Bridge, tegenover het Fort Miley Military Reservation. Ik zet mijn fiets op slot om een stuk van een van de verschillende wandelroutes te volgen, die langs de kliffen en naar de kust voeren. Hier loopt ook een stuk van de Coastal Trail naar de Mile Rock Overlook, met uitzicht op de Golden Gate.

Lands End : Fietsen over de Golden Gate Bridge‎

Golden Gate Park

Fietsen door San Francisco is niet compleet zonder een stop in het Golden Gate Park. Het park is ongeveer 5 kilometer lang en 1 kilometer breed. Hiermee is het groter dan Central Park in New York. Vanaf Lands End is het een klein stuk fietsen en ik kom uit bij het midden van het park. Ik fiets meteen door naar het Nederlandse stukje van het Golden Gate Park. Aan het begin van de twintigste eeuw zijn hier aan de John F. Kennedy Drive twee windmolens gebouwd. De Dutch Windmill en Murphy’s Windmill. Ernaast ligt een door koningin Wilhelmina geschonken tulpentuin.

Ik maak een rondje door het park en fiets langs de California Academy of Sciences, Conservatory of Flowers en de San Francisco Botanical Garden. Hier vind ik echte Utrechts bloemenzaden. In Utrecht zelf ben ik de Utrecht Blue nog niet tegengekomen?

Utrecht Blue in het Golden Gate Park

Rapha

Nu ga ik echt San Francisco in, met zijn heuvels en steile straten. Dat betekent flink klimmen als ik omhoog ga en vol in de remmen tijdens de afdaling. De steile wegen hebben namelijk iedere honderd meter een stopstreep waar je volledig tot stilstand moet komen. Best lastig wanneer je met flinke snelheid omlaag fietst.

Mijn laatste stop is Rapha Clubhouse San Francisco aan Fillmore St. De Rapha Cycling Club organiseert vanaf hier fietstochten, maar ik kom er voor de goede koffie, om een uurtje in de zon te zitten en ondertussen nog wat Rapha kleding te kopen. Tussen de oude wielerposters en ingelijste wielershirts kijken een paar wielrenners naar het WK Wielrennen in Bergen.

Rapha Clubhouse San Francisco

Fietsen door San Francisco

Fietsen door San Francisco was één van de hoogtepunten van mijn bezoek aan de stad. Je begrijpt San Francisco het best wanneer je haar per fiets verkent. Je gaat verder dan de toeristische punten, ontdekt de parken aan de rand en buiten de stad én kan over de Golden Gate Bridge fietsen! Ik raad je zeker aan om een fiets te huren wanneer je een bezoek brengt aan San Francisco. Ik fietste 63 kilometer, maar dit kan je flink inkorten door niet naar Golden Gate Park te fietsen.

Tip: je kan een fiets huren per uur, of per 24 uur. Wanneer je ‘s middags een fiets huurt kan je dezelfde dag nog deze tocht maken, en de volgende ochtend de verschillende wijken van San Francisco per fiets verkennen!

Bekijk mijn travel video over fietsen over de Golden Gate Bridge:

1 oktober 2017 18 comments

Fietsen Nevada Noord-Amerika travelblogs

Sneller dan een cheeta: Nederlands snelheidsrecord World Human Powered Speed Challenge

geschreven door Aniek Rooderkerken

“Aniek, ben je er klaar voor?” hoor ik door de porto. “Ja!” roep ik. “Start in 3,2,1, GO!” Ik trap zo hard ik kan en schiet over de highway bij Battle Mountain. Op mijn aerodynamische fiets rijd ik door de woestijn van Nevada. “De sprint start over 1000 meter. Je moet NU alles geven.” De laatste 45 seconden van de race rijd ik zo hard ik kan en hierna begin ik meteen met remmen. Bij de finish word ik uit de fiets geholpen. Hebben we het wereldrecord gehaald?

World Human Powered Speed Challenge

Zo gaat het bijna iedere dag deze week. Na 8 maanden trainen in Nederland en een week acclimatiseren in Californië ben ik nu in Battle Mountain, Nevada. Een rustig stadje aan de Interstate 80, met een kleine supermarkt, een McDonalds, een Super8 hotel. Dat is het wel zo ongeveer. Één keer per jaar wordt Battle Mountain overgenomen door fietsteams van over de hele wereld die allemaal hetzelfde doel hebben: het fietsen van de World Human Powered Speed Challenge. Midden in de woestijn wordt de Nevada State Route 305 afgezet zodat fietsers op de lange, rechte en vlakke weg het 200 meter sprintrecord kunnen proberen te verbreken.

Dat geldt ook voor mij. Ik ben hier met wielrenster Iris Slappendel en het Human Power Team Delft & Amsterdam, een samenwerking van de TU Delft en de Vrije Universiteit Amsterdam. Samen doen we een gooi naar het vrouwelijk wereldsnelheidsrecord dat nu op ruim 121 kilometer per uur staat. De studenten van het Human Power Team willen met het project laten zien dat de mens dankzij technische innovaties op eigen kracht sneller kan zijn dan de natuur. Sneller zelfs dan een cheeta – het snelste landdier ter wereld met een topsnelheid van 112 km/u.

Video: de voorbereidingen en de reis naar Battle Mountain

De voorbereiding

Dat record verbreek je niet zomaar. Studenten van de Technische Universiteit Delft bouwden hierom voor Iris en mij een aerodynamische fiets. De Bewegingswetenschappers van de Vrije Universiteit Amsterdam maakten iedere week mijn trainingsschema’s en analyseerden al mijn data om mijn sprint nog beter te maken. Karin Lambrechtse (auteur van het boek Sportables) maakte als onze voedingscoach sportvoeding op maat. Sportpsycholoog Dido Blonk heeft mij op het gebied van mental training begeleid. Al deze personen zorgen ervoor dat ik als atleet het beste uit mezelf kan halen.

Aan de wedstrijd is heel wat training vooraf gegaan. Leren fietsen op een ligfiets en vervolgens flink wat uren maken in de VeloX7, de fiets die speciaal voor mij en Iris is gebouwd. We trainden op bijzondere plekken: de landingsbaan van de Vliegbasis Valkenburg bij Leiden, op een ovalen track met kombochten op de RDW-baan. Vorige maand werd zelfs de snelweg bij Helmond een paar uur afgezet zodat wij er konden racen. En dan heb ik het nog niet eens over alle uren in de sportschool, sprinttrainingen en testen die ik heb gedaan.

Dat was nodig, want de VeloX 7 is niet zomaar een fiets. Het is een ligfiets met een aerodynamische kap erover. Dat betekent dat de fiets zwaar is, en moeilijk in evenwicht te houden. Maar ook dat ik aangeduwd moet worden en na de race moet worden opgevangen, want zelfstandig starten en stoppen kan ik niet. Omdat er geen raam in de kap zit, kijk ik op een klein scherm dat weergeeft wat de camera op de fiets filmt. Via radio hoor ik aanwijzingen van mijn coach, zodat ik weet wanneer ik moet sprinten.

Lucky number 7

Of de trainingen goed genoeg zijn geweest zullen we nu zien, bij de kwalificatie. Hier hebben we een jaar naartoe gewerkt. In het civic centre van Battle Mountain spreekt organisator Alice Krause ons eerst nog streng toe. “De weg wordt helemaal afgezet en alleen tussen de runs mag het verkeer even verder rijden. Ook teams kunnen alleen dan naar de start. Zorg dat je op tijd bent want te laat betekent geen run.” Al zitten we midden in de woestijn, de highway even afzetten om fietsers ruim baan te geven blijkt nogal een logistieke uitdaging.

In de zaal zit een bont gezelschap aan fietsers. Serieuze universiteitsteams die alles op alles hebben gezet om deze week een wereldrecord te verbreken en een hele werkplaats hebben opgebouwd. (Ja, dat zijn wij, samen met teams uit Italië en Canada, onder andere) Kleinere teams die hun eigen fiets hebben opgebouwd en hier al jaren komen racen. Vol enthousiasme vallen ze elkaar in de armen als ze een bekende zien.

Ik kijk vooral uit naar de loting, die mijn plaats in de kwalificatie zal bepalen. Ik trek lucky number 7 en mag als een van de eersten een tijdstip kiezen voor de kwalificatiewedstrijd. Het gaat beginnen!

Alice legt ons nog een keer uit hoe de wedstrijd in elkaar steekt. De World Human Powered Speed Challenge duurt zes dagen. Twee keer per dag, ‘s ochtends en ‘s avonds, zijn er wedstrijden. Hierbij wordt er gefietst over een parcours van ruim 6 mijl, dus 9 kilometer. Hiervan kan je 5 mijl lang snelheid maken, vervolgens wordt over 200 meter je snelheid gemeten, en heb je nog een mijl om weer af te remmen. Iedere middag worden de heats van de races van die avond en de volgende dag verdeeld. Hoe dichter je bij het wereldrecord zit, hoe eerder je mag kiezen. Zo kunnen de snelste teams de tijdstippen uitkiezen waarop de wind en temperatuur het best zijn.

Human Power Team Delft & Amsterdam, foto door Bas de Meijer

Regen, wind en storm

Twee keer per dag mag ik dus een poging doen het snelheidsrecord te verbreken. Maar dan moet ik me eerst wel kwalificeren door te laten zien dat ik snel genoeg én veilig kan fietsen. Want met ruim 100 kilometer per uur fietsen is niet zonder gevaar.

‘s Ochtends heb ik met mijn trainers al de weg bekeken waar alles gaat gebeuren. Een lange highway, zover het oog reikt. Grote trucks razen met behoorlijke snelheid voorbij en verder is er niets. Helemaal niets. Alleen een weg met perfect asfalt waar ik harder ga fietsen dan ik ooit heb gedaan. Maar dat dit niet zonder slag of stoot gaat, merk ik al snel.

Tijdens de kwalificatie haal ik 68,41 kilometer per uur, waar ik alles behalve tevreden mee ben. Er is de avond ervoor iets veranderd aan het stuur waardoor ik niet goed tegen de harde wind in kan sturen, en hierdoor fietst de fiets erg nerveus. Op deze snelheden voelt dat eng, alsof de fiets bijna crasht. Gelukkig haal ik veilig de finish. Als een van de 12 snelste renners ben ik gelukkig wel toegelaten tot de avondrun, maar ook hier werkt het weer niet mee.

Zodra we aankomen bij de weg waar we gaan rijden zien we in de verte donkere wolken. Waar in Battle Mountain ‘s avonds de omstandigheden vaak het beste zijn om te fietsen – weinig wind en hoge temperaturen – worden dit jaar heel wat avondruns geannuleerd. Donkere wolken doemen op. Het dondert flink en al snel regent en waait het nog veel harder. Alle runs worden afgeblazen. Ook de mijne.

Gelukkig zijn er ook genoeg westrijden die wel doorgaan. De volgende dag haal ik een snelheid van 106,05 kilometer per uur. Meer dan 100 kilometer per uur op een fiets… “Wat gaaf!” is het eerste wat ik roep als ik uit de fiets stap. De volgende dagen kom ik op dreef. De ranking van WHPSC wordt gebaseerd op het percentage van het wereldrecord. Ik fiets het snelste van de vrouwen en ben bij de vrouwen én mannen het dichtst bij het wereldrecord, dus ik sta al snel eerste in de ranking.

Een week vol hoogte en dieptepunten

Vooraf hebben we veel besproken, zodat Iris en ik zouden weten hoe de wedstrijden zouden verlopen. We wisten wat te doen bij valpartijen en ook hoe je je hier weer overheen kan zetten bij een volgende run. We zijn voorbereid op hitte en ik heb speciale hitte-acclimatisatie trainingen gedaan. Alles is tot in detail voorbereid, maar toch gebeuren er veel onverwachte dingen.

Zo fiets ik het begin van de week een perfecte race. De start gaat goed en ik kan vanaf het begin de cadans opbouwen en stabiel versnellen. Ik word de hele race gecoacht: “nu versnellen”, “250 watt”, “denk aan je cadans”. Opeens hoor ik “Naar rechts! Naar rechts! NU naar rechts!” “Wat gebeurt hier?” denk ik bij mezelf. Ineens zie ik voor me een zwarte SUV opdoemen. Ik rijd er rechts voorbij en zie ineens de fiets van Yasmin Tredell die voor me gestart is. Ik kan ze allebei inhalen en zet nog een keer aan voor de sprint. Ik rem af en bij de finish is het chaos. Er komen twee fietsen en twee volgauto’s tegelijk aan en de organisatie schiet in de stress. Welke van de twee witte fietsen moeten ze nu vangen? Op deze snelheid zien ze er hetzelfde uit. Iedereen heeft vandaag een hartverzakking gekregen maar ik fietste wel snel. Als ik mij uit zo’n situatie kan redden, zit het met die fietsbeheersing wel goed.

Wat ik niet had verwacht was de impact van het weer. Dit blijkt een lastige factor deze week. Er is vaak teveel wind. Hierdoor kan je minder stabiel fietsen; bij zo’n hoge snelheden word je bij een windvlaag meteen de weg over geblazen, en je kan minder hoge snelheden halen. Er is ook vaak een “non legal” wind. In het kort houdt dit in dat je alleen een legale wedstrijd kan rijden, als er weinig tot geen wind is. Bij iedere wedstrijd wordt de windsnelheid gemeten. Is deze te hoog, dan is dit “non legal” wind en telt je race niet mee. Ook al is dit tegenwind en zijwind en word je door de wind afgeremd.

Al snel in de week fiets ik flink harder dan Nederlands vrouwenrecord dat al jaren in handen is van Ellen van Vugt. Zo verbreek ik maar liefst vier keer achter elkaar het Nederlands record. Alleen heb ik steeds weer meer dan de toegestane wind tijdens mijn runs. De ritten worden allemaal niet goedgekeurd. Als dit één keer gebeurt is dit vervelend, maar als je dag na dag een record rijdt dat wordt afgekeurd, komt dat hard aan. Even zie ik het echt niet meer zitten. Mijn coach praat op mij in, en dankzij hem krijg ik er weer vertrouwen in. Gelukkig maar, want de volgende race start binnen een paar uur en dan moet ik er weer klaar voor zijn.

Aniek Rooderkerken en Iris Slappendel tijdens de Human Power Team Delft & Amsterdam, foto door Bas de Meijer

Speeding tickets en een record

Ook al worden mijn runs niet goedgekeurd, snel zijn ze wel. Iets te snel. Terwijl aan het einde van de week groepsfoto’s worden gemaakt, klinkt in de verte een sirene. Een politieauto komt op ons afgereden en een agent stapt uit. Calvin Moes, van het team van de Universiteit van Toronto, wordt gearresteerd. “Where’s Aniek?” hoor ik ineens. De agent komt mijn kant op en slaat me in de boeien. Calvin en ik mogen allebei plaatsnemen in de politieauto: op de 305 is de speed limit 75 mijl per uur en daar zaten we beiden flink overheen. Grapje van de organisatie. De politie speelt goed mee.

Gelukkig word ik weer vrijgelaten. Na veel tegenslag met de wind heb ik nu mijn allerlaatste race. Alles hangt hiervan af. Want hoewel ik tot nu toe de snelste vrouw ben zijn al mijn races tot nu toe afgekeurd dankzij de wind. Ik sta dus allerlaatste in het eindklassement, waarin alleen races met legal wind tellen.

Ik besluit dat het nu alles of niets is. Ik fiets zo hard ik kan en geef alles tot aan de finishlijn. Ik denk niet meer aan sturen, let niet meer op de weg, en denk alleen maar aan zo hard mogelijk trappen. Zoveel, dat ik wanneer ik na de finishlijn mijn benen stilhoud, ik bijna alles zwart zie worden. Slingerend rijd ik over de weg en ik probeer zo snel mogelijk af te remmen. Volledig gesloopt moet ik bij de finish uit de fiets gehaald worden. Dat het hard ging is wel duidelijk, maar of de wind goed is blijft nog een paar uur onzeker.

Een nieuw record?

Bij het diner ’s avonds valt het verlossende woord. Er was de hele avond maar één run met legale wind, en dat was de mijne! Na zoveel pech met de wind heb ik eindelijk een legal run. Ik heb 121,52 kilometer per uur gefietst. Hiermee kom ik 0,3 kilometer per uur te kort om het wereldrecord op mijn naam te zetten, maar heb ik wel het Nederlands Record gehaald en heb ik de World Human Powered Speed Challenge 2017 gewonnen!

Bij de prijsuitreiking word ik weer naar voren gehaald door de highway control. Ik krijg een speeding ticket omdat ik ruim 75 mijl per uur heb gefietst op een weg waar maar 70 mijl per uur is toegestaan. Ik geloof niet dat er iemand ooit zo blij is geweest met een verkeersboete!

De World Human Powered Speed Challenge is een internationale wedstrijd voor ligfietsers in de Amerikaanse staat Nevada met als doel het verbreken van snelheidsrecords. De 18th annual World Human Powered Speed Challenge vond plaats in Battle Mountain, Nevada van 11 tot 16 september, 2017. Bij de vrouwen fietsen onder andere Iris Slappendel voor Human Power Team Delft & Amsterdam, Yasmin Tredell voor de University of Liverpool, huidig wereldrecordhoudster Barbara Buatois en Nederlands recordhoudster Ellen van Vugt.

Bedankt aan alle teamleden van het Human Power Team Delft & Amsterdam. Jullie zijn toppers! Ook aan de organisatie van de World Human Powered Speed Challenge, alle deelnemers, sponsoren, fotograaf Bas de Meijer en videomaker Arnand Sie.

Foto’s door Bas de Meijer Video door Anand Sie

21 september 2017 53 comments

Actief & Outdoor Andorra Europa Fietsen travelblogs

Downhill mountainbiken in Andorra: Vallnord bikepark

geschreven door Aniek Rooderkerken

Waarom doe ik dit? Ging ik gisteren als een speer de Arcalís omlaag op mijn racefiets, vandaag heb ik toch even serieus spijt dat ik ja heb gezegd tegen downhill mountainbiken. Of kan ik mijn angst opzij zetten en de berg omlaag fietsen? Één ding is zeker; downhill mountainbiken in Andorra is niet voor watjes.

Downhill mountainbiken in Andorra

Dat Andorra een mooie omgeving biedt om te fietsen, daar was ik gisteren al van overtuigd. Vandaag ga ik alleen nog een paar stapjes verder. In Vallnord Bike Park ga ik namelijk downhillen. Jep, met flinke snelheid op een mountainbike een berg af racen. Aangezien mijn één-na-laatste mountainbikerit in het ziekenhuis eindigde, weet ik nog niet helemaal zeker of ik hier heel blij mee moet zijn. Toch zit ik nu in de skilift die mij en mijn fiets naar de top van de berg brengen. En ik ga echt niet in de lift weer omlaag.

Eenmaal boven helpt mijn instructeur mij om de fully (een full suspension mountainbike met voor-en achtervering) van de lift te halen. Ik krijg een helm, kniebeschermers, rugbeschermer en handschoenen aangereikt en ben al snel van top tot teen ingepakt. We hebben net een paar rondjes gemaakt op het deel van het bikepark waar de kinderen normaal gesproken leren mountainbiken en op de een of andere manier ben ik in de gevorderden groep beland. Oké, mountainbiken kan ik wel, maar dit gaat interessant worden.

En nee, dat vind ik niet leuk, merk ik wanneer ik de eerste trail omlaag ga, mij meteen flink wat kombochten wachten, ik op behoorlijke snelheid door het grind stuif en ik na een drop ineens een flinke sprong maak. Waar ben ik in hemelsnaam aan begonnen?

Vallnord Bike Park Andorra

Vallnord Bike Park

Andorra heeft meer dan 200 kilometer aan mountainbikepaden. Als je er na mijn vorige blog dus nog niet van overtuigd was dat je het land het beste op twee wielen kan verkennen, dan ben je dat nu waarschijnlijk wel. Op de mountainbike kan je genieten van het adembenemende berglandschap. In het voorjaar worden de twee belangrijkste skigebieden van Andorra – Grandvalira en Vallnord – namelijk omgetoverd tot een waar mountainbike walhalla.

Het Vallnord Bikepark waar ik nu ben staat bekend om zijn mooie trails en afdalingen die voor een flinke adrenaline rush zorgen. Het park heeft een groot aantal trails; heel wat meer dan het gemiddelde bike park. Van blauwe routes voor beginners, tot aan routes waar ik voor geen goud omlaag zou gaan. Voor ieder wat wils dus. Ook als je nog nooit een downhill ride hebt gemaakt, of zelfs nooit gemountainbiked hebt, kan je hier een rit wagen. Er zijn namelijk instructeurs die je de fijne kneepjes van het downhillen leren en zorgen dat je altijd veilig de berg omlaag gaat.

En dus besluit ook ik mijn instructeur maar te vertrouwen en na een paar tips van hem en wat bemoedigende woorden van de andere twee mountainbikers in mijn groep stap ik weer op de fiets.

De berg omlaag

Met een hartslag van ongeveer 200 slagen per minuut en met adrenaline die door mijn lijf giert ga ik weer omlaag. Door de bossen heen, over de ski slopes, door het grind. En ja, nu ik mijn angst opzij kan zetten begin ik het zelfs leuk te vinden. Een paar trails verder denk ik niet meer aan vallen en probeer ik steeds beter de bochten door te rijden en minder te remmen. Ik ben ervan overtuigd dat ik nog steeds door bijna iedereen word ingehaald, al ga ik stiekem toch behoorlijk snel, maar de moeilijke trails gaan mij steeds beter af.

Onderaan de trail kom ik weer tot stilstand. Ik kijk omhoog, naar de trails die ik net ben afgedaald en ik moet toegeven; dit is toch wel heel gaaf om te doen! Zullen we nog een keer?

Ga jij ook downhill?

Downhill is niet voor watjes en enige fietservaring is aan te raden; maar ben jij op zoek naar een échte mountainbike uitdaging, dan moet je dit zeker eens proberen. Het Vallnord Bikepark biedt trails voor beginners tot gevorderden en de instructeurs zorgen dat iedereen veilig een trail kan afdalen. Dus ook zonder al te veel mountainbike ervaring kan je na een paar oefeningen in ieder geval de minder technische trails omlaag fietsen. Met een dagpas voor de skilift krijg je in de zomer toegang tot het bikepark. Hier zijn full-suspension fietsen en alle benodigde bescherming te huur.

Ik werd uitgenodigd om te fietsen in Andorra door Andorra Turisme. Lees ook mijn blog over wielrennen in Andorra of bekijk de website van Visit Andorra.

2 september 2017 31 comments

Azië Israël travelblogs Unesco

UNESCO in Israël: De witte stad van Tel Aviv

geschreven door Aniek Rooderkerken

Het Israëlische Tel Aviv is een jonge stad met een eigen, authentieke stijl. Midden in de stad staan meer dan vierduizend gebouwen, ontworpen in de Bauhaus stijl. Deze witte gebouwen hebben Tel Aviv de bijnaam De witte stad bezorgd én ze staan inmiddels op de UNESCO werelderfgoedlijst. Reden te meer om de witte stad van Tel Aviv eens van dichterbij te bekijken.

UNESCO in Israël: De witte stad van Tel Aviv

Tel Aviv werd in 1909 opgericht ten noorden van de oude ommuurde havenstad Jaffa. De Witte Stad van Tel Aviv werd gebouwd vanaf de vroege jaren ‘30 tot de jaren ‘50 door de vele Duitse joden die het Nationaalsocialisme ontvluchtten. In de zandduinen van het Mandaatgebied Palestina wilden zij een nieuwe tuinstad bouwen.

De Witte Stad strekt zich uit van de kust tot aan diep in Tel Aviv. Hoge gebouwen in lichte kleuren, die de hitte van de zon reflecteren, met lange overdekte balkons en platte daken waar je de zeewind kan voelen. Heel wat gebouwen bevinden zich trouwens in verwaarloosde staat, waardoor een deel van het sprankelend wit is veranderd in uitlaatgassen-grijs.

Toch is de Witte Stad prachtig om te zien. Een ruime strandboulevard en nog meer boulevards landinwaarts waar je ‘s avonds kan flaneren om te kijken en bekeken te worden. Fietsen is er al net zo fijn, en veilig over de goed onderhouden fietspaden. Je stopt er bij een van de kiosken waar iedereen elkaar ontmoet en waar kinderen spelen. Je vindt er veel parken en nog meer groen aan de boulevards, als een oase in de woestijn.

Nergens ter wereld staan zo veel Bauhausgebouwen bij elkaar als in de Witte Stad én Tel Aviv is één van de weinige moderne steden die door UNESCO zijn uitgeroepen tot werelderfgoed. Bijzonder om te zien!

31 augustus 2017 17 comments

Actief & Outdoor Andorra Europa Fietsen travelblogs

Een goed bewaard fietsgeheim: wielrennen in Andorra

geschreven door Aniek Rooderkerken

Halverwege de Coma de Arcalís beginnen mijn benen de hoogtemeters te voelen. Eerder vandaag fietste ik al de Coll d’Ordino omhoog, maar deze was een stuk korter en gemakkelijker te fietsen. Eerlijk is eerlijk, ik was gewaarschuwd dat wielrennen in Andorra pittig zou zijn. Maar ook dat de natuur ongelofelijk mooi is en dát bewijst het uitzicht dat ik heb tijdens het fietsen! Nog vier kilometer en dan sta ik bovenaan de Arcalís.

Wielrennen in Andorra in het kort

Waar ik ben? In Andorra. Het vorstendom Andorra om precies te zijn, een dwergstaat ingeklemd tussen Frankrijk en Spanje. Dankzij de ligging in de oostelijke Pyreneeën bestaat Andorra voor het overgrote deel uit bergen met een gemiddelde hoogte van 1996 meter. Er zijn maar liefst 65 toppen die boven 2000 meter uitsteken waarvan de hoogste de Pic de Comapedrosa is, met 2.946 meter. Niet vreemd dat Andorra in de winter een waar ski-paradijs is. Minder bekend is dat het land zich ook goed leent voor fietsen of hiken en je er ook in de zomer prima kan genieten van ongerepte natuur.

Wielrennen in Andorra, Coll d’Ordino – travelwriter.nl

En dus stap ik op het vliegtuig naar Barcelona om vervolgens na een busrit van een paar uur uit te komen in La Massana, vlakbij hoofdstad Andorra la Vella. Tegenover het hotel haal ik mijn BMC huurfiets op en vertrek meteen naar La Comella, een korte klim die vlak buiten Andorra la Vella start.

Een kort rondje, ruim 20 kilometer, maar lang genoeg om te weten te komen dat de wegen bestaan uit glad asfalt en –hoe anders dan net over de grens in Spanje- je van de automobilisten alle ruimte krijgt op de weg. Niet een keer wordt er getoeterd, auto’s blijven eerder een paar kilometer achter je rijden dan dat ze je inhalen en ik krijg onderweg bemoedigende woorden toegeroepen. Mijn eerste indruk van wielrennen in Andorra is dus zeker goed.

Wielrennen in Andorra: Coll d’Ordino – travelwriter.nl

Coma de Arcalís

De volgende ochtend test ik Andorra als fietsland pas echt. Twee beklimmingen staan ons te wachten. De Coll d’Ordino en vervolgens de Coma de Arcalís. De eerste heeft een gemiddeld stijgingspercentage van 5,1 %, wordt me vooraf verteld. Wat niet zoveel is tot je merkt dat je onderweg nog een stukje afdaalt. Dat haalt het gemiddelde dus flink omlaag.

De tweede klim, de Arcalís, is met zijn 2.229 meter flink hoger en je moet 10,5 kilometer fietsen voor je bij de top van de beklimming bent. Maar dan wacht je ook wat! Hoe meer haarspeldbochten je fietst hoe weidser en meer spectaculair het uitzicht wordt. Je fietst niet helemaal tot de top van de berg omhoog, maar hikers kunnen hier wel komen. Je ziet de wandelaars in een lang lint het laatste stuk naar de top afleggen.

Even later zoef ik de Coma de Arcalís omlaag. Waarschijnlijk een van de beste afdalingen die ik ooit heb meegemaakt. Het asfalt van de weg is glad en het enige nadeel is dat ik zo nu en dan moet inhouden voor auto’s die de haarspeldbochten niet zo snel kunnen nemen. Was ik tot begin dit jaar geen afdaler, hier kan ik echt van genieten. Zonder na te denken van de berg afdalen en snelheid maken.

Coma de Arcalís – travelwriter.nl

Vuelta baby!

Eenmaal terug in La Massana kleed ik me snel om. Over een klein uur finisht namelijk de 3e etappe van de Vuelta, het Spaanse broertje van de Tour de France, waar travelwriter.nl dit jaar ook een kijkje mocht nemen. De Vuelta of de Ronde van Spanje heeft Andorra al regelmatig aangedaan en vandaag finisht de derde etappe in Andorra la Vella. Morgen starten de wielrenners de vierde etappe in Escaldes-Engordany.

Fabio Aru in La Vuelta Andorra 2017 – travelwriter.nl

Vol spanning wachten we op de renners. Met wat hulp van ons VIP-bandje hebben we de perfecte plaats gevonden, pal onder het bord dat de laatste 100 meter tot de finish aangeeft. De Vuelta-karavaan komt voorbij en met een schuin oog kijken we naar de grote schermen die zijn opgehangen. Hier zien we hoe op de laatste klim Froome en Chaves aanvallen en een paar minuten later komt Nibali als eerste de laatste bocht door. Andorra la Vella ontploft wanneer de Italiaan wint.

De volgende dag zullen we het vertrek zien van een bijna 200 kilometer lange etappe naar Tarragona. Voor de start mag ik nog even de fietsen bewonderen van het Astana team, dat in hetzelfde hotel verblijft als ik, ga ik op de foto met Damiano Caruso en zie hoe Froome, Aru en Nibali de startlijst tekenen. Froome krijgt een applaus, maar iedereen wordt gek bij het zien van Alberto Contador die na de Vuelta a España afscheid neemt als profrenner.

Een echt inkijkje in de Vuelta dus, ontzettend leuk om eens mee te maken. De etappes in Andorra trekken misschien dan wel wat minder toeschouwers dan de finish of startplekken in grotere steden, maar je hebt hierdoor wel de kans alle teams te bekijken, met je favoriete renners op de foto te gaan en front row te staan bij de finishlijn.

Chris Froome in La Vuelta Andorra 2017 – travelwriter.nl

Andorra en fietsen: een gouden combinatie

Het dwergstaatje Andorra kan zich niet roemen op fameuze cols als de Stelvio of de Alpe d’Huez, maar met zoveel bergpassen die in het 470 vierkante kilometer grote Andorra zijn gepropt, is Andorra een waar fietsparadijs. Het biedt in de zomer de perfecte omstandigheden voor een mooie ontdekkingstocht op twee wielen.

De Andorrese wegen zijn als een biljartlaken, ideaal voor de racefiets, en de bikeparks in de bergen vragen om een afdaling op de mountainbike. Een groot voordeel is dat je hier veilig fietst. Automobilisten geven je de ruimte, veel tunnels hebben fietspaden, al ben ik toen ik de eerste dag in mijn eentje ging fietsen wellicht een tunnel doorgereden waar dit achteraf gezien misschien niet mocht. Maar alsnog kreeg ik daar alle ruimte van automobilisten.

Overtuigen de bergen en de wegen je nog niet, dan doet de rust dat wel. Andorra is niet zo drukbezocht als Mallorca of fietsmecca Girona. Ik kwam op een zonnige weekenddag één groep wielrenners tegen en verder alleen wat losse duo’s. Ook op de bekende klimmen is het hier niet druk en je eindigt je klim niet op een plek vol toeristenstalletjes, zoals op de Stelvio of de Alpe d’Huez. Wat niet wegneemt dat je deze ooit gefietst moet hebben, overigens.

Ten slotte vind je in Andorra voldoende fietsvriendelijke hotels met een slaapplaats voor jou en je fiets, plus een spa om even te ontspannen. En in de bergen zijn er genoeg restaurantjes waar je je fiets parkeert en even iets eet. In het hart van de Pyreneeën heb je in het kleine Andorra keuzes te over voor actievere vakanties. Het landschap van Andorra is prachtig, met groene valleien en hoge bergen. Heb ik een nieuw fietsparadijs gevonden? Zeker! Maar niet verder vertellen, het blijft ons geheim!

Andorra la Vella – travelwriter.nl

Praktisch:

Je vindt 30 bike friendly hotels in Andorra die gespecialiseerd zijn in cyclotourisme. Dit betekent dat de hotels minimaal een afgesloten én met camera bewaakte ruimte hebben waar jij je fiets met een gerust hart kan stallen, plus een ruimte om de fietsen schoon te maken mét voldoende gereedschap dat je mag gebruiken.
Mijn tips voor bike friendly hotels in Andorra: In La Massana vind je Hotel Màgic Massana, op een paar meter afstand van goede fietsverhuur. Hotel Nordic in El Tarter heeft voor je fiets alle faciliteiten, zoals afgesloten bike boxen. En als je gaat fietsen kan je de kids achterlaten bij de English School. Jij fietst, zij leren Engels. Wil je niet fietsen maar wel afreizen naar Andorra? Dan kies je voor de luxe suites van Centric Atiram Hotel midden in het centrum van Andorra la Vella. Liever een ruim appartement? Dan zijn de Apartaments Sant Moritz in Arinsal wellicht iets voor jou. Voor wellness liefhebbers is er AnyósPark in Anyós nabij La Massana, met meer sportfaciliteiten dan je zou verwachten bij een hotel en bovenal met een heerlijk spa! Designliefhebbers ten slotte kiezen voor Hotel Palomé.
Dinertip! La Borda Secreta in La Massana, één van de meer authentieke restaurants van Andorra, of het restaurant van Hotel Palomé.
Je fietsvakantie combineren met en dagje wellness kan perfect bij wellness center Inuu / Caldea in Andorra la Vella.

Ik werd uitgenodigd om te fietsen in Andorra door Andorra Turisme. Lees ook over mountainbiken in Andorra of bekijk de website van Visit Andorra.

Hotel Nordic in El Tarter – travelwriter.nl

28 augustus 2017 11 comments

Azië Cultuur Palestina travelblogs

De Westbank vanuit Jeruzalem: reizen door Palestina

geschreven door Aniek Rooderkerken

Checkpoints, bezet gebied en militairen. Een klein inkijkje in het Israël-Palestina conflict. Maar ook de Bijbelse plaatsen van Bethlehem én de plaats waar Jezus gedoopt zou zijn in de Jordaan. Ik bezoek de Westbank vanuit Jeruzalem en ontdek de levendige stad Ramallah en de ruïnes van een van de oudste steden ter wereld, Jericho. Een trip langs de Westelijke Jordaanoever ofwel de Westbank vanuit Jeruzalem zal je niet snel vergeten!

Westelijke Jordaanoever, De Westbank

De Westelijke Jordaanoever vormt samen met de Gazastrook de staat Palestina. Sinds 1967 is het gebied militair bezet door Israël. Het is niet de eerste reisbestemming die in je opkomt. Misschien ook niet de tweede, derde of zelfs de tiende. Mijn trip met Abraham Tours vandaag geeft mij een beter beeld van het conflict tussen Israëli’s en Palestijnen, maar tegelijkertijd ook van het leven in Palestina, en wijst mij op de mooie en historische plekken in Palestina. Alleen al hierom zou je, wanneer je naar Israël reist, ook naar Palestina moeten gaan.

We vertrekken in Jeruzalem, met een kleine groep. We zitten in stilte in de bus, nog niet helemaal wetend wat te verwachten. Tot we na een klein half uur stoppen op een willekeurige plek langs de snelweg. De man die instapt stelt zichzelf voor als Don Tamer Halaseh, onze Palestijnse gids. Hij legt ons meteen uit waarom hij op een ogenschijnlijk willekeurige plek opgehaald moest worden. Hij kan Jeruzalem niet binnengaan of de andere kant van de Westelijke Jordaanoever oversteken. Omdat hij Palestijns is. Wij konden als toeristen wel eenvoudig zonder controles de grens oversteken.

Qasr-el-Yahud, de plaats aan de Palestijnse oever van de Jordaan waar Jezus gedoopt zou zijn door Johannes de Doper.

Eerste stop in de Westbank vanuit Jeruzalem: Qasr-el-Yahud, de plaats aan de Palestijnse oever van de Jordaan waar Jezus gedoopt zou zijn door Johannes de Doper.

Een soldaat bewaakt Qasr-el-Yahud, de plaats aan de Palestijnse oever van de Jordaan

Jordaan rivier: de plaats waar Jezus gedoopt is

Door de woestijnlandschappen en heuvels rijden we naar Qasr-el-Yahud, aan de Palestijnse oever van de Jordaan. De rivier is hier een smalle stroom, een paar meter breed. De plaats waar Jezus gedoopt zou zijn door Johannes de Doper wordt omgeven door hekken, prikkeldraad en felgele waarschuwingsborden voor bernbommen. Om ons heen staan Israëlische soldaten met hun machinegeweren in de aanslag.

Terwijl Don Tamer Halaseh vertelt over het Bijbelse belang van deze plaats, wordt een aantal mensen gedoopt in het heilige water. Naast de rivier staat een aantal mensen in witte gewaden geduldig in een rij te wachten tot zij aan de beurt zijn. Anderen lopen over de marmeren trap die naar de Jordaan voert, de tranen over hun wangen stromend.

Jericho: de oudste stad ter wereld

Elisha Spring Fountain in Jericho, Jericho: de oudste stad ter wereld

Jericho: de oudste stad ter wereld

Een paar minuten rijden van de rivier de Jordaan en vlakbij de Deze Zee ligt een archeologische site om bij weg te dromen: Jericho. Het wordt beschouwd als een van de oudste steden ter wereld, misschien zelfs wel de alleroudste stad ter wereld.

We verkennen de opgravingen van Tell es-Sultan, de oude stad van Jericho waar archeologen duizenden jaren beschaving hebben blootgelegd. Terwijl we om de zwerfhonden heen lopen die in de zon liggen, vertelt plaatselijke gids Achmed hoe Jericho de eerste plaats zou zijn geweest waar de mens een moderne beschaving begon te bouwen en waar de eerste landbouw ontstond. Het gebied wordt al 11,000 jaar bewoond! Bij opgravingen zijn de afgelopen jaren diep in de grond 23 lagen van oude beschavingen gevonden die door de jaren heen bovenop elkaar zijn gebouwd. Zonder een gids zou je weinig begrijpen van de enorme betekenis van dit gebied.

De stad is ontstaan rondom een bron, de Elisha Spring Fountain. De Bijbelse profeet Elisa zou het zoute water drinkbaar hebben gemaakt. Het is niet het enige verhaal uit het Nieuwe Testament dat gekoppeld is aan Jericho. Volgens Lucas zou Jezus Jericho verschillende malen bezocht hebben. Een van deze keren zou Zacheüs om Jezus beter te kunnen zien in een vijgenboom zijn geklommen. De naar verluid dezelfde oude vijgenboom vind je nog in Jericho. Al kan je dat met een korreltje zout nemen. En hoog boven de oude stad zie je de Berg van Verleiding, of de Berg der Verzoeking.

Ramallah in Palestina: De Westbank vanuit Jeruzalem

Stars and Bucks Coffee Ramallah in Palestina: De Westbank vanuit Jeruzalem

Ramallah

Onze volgende stop is Ramallah, de stad die wordt beschouwd als de onofficiële hoofdstad van de Westelijke Jordaanoever. Op weg hier naartoe reden we via ontelbare haarspeldbochten door de bergen, voorbij bedoeïenen die in deze bergen leven. Wat een contrast met deze levendige, moderne en chaotische stad vol mensen en auto’s.

Samen met gids lopen we over de drukke markt waar je de meest verbazingwekkende groenten, fruit en kruiden kan vinden. De markt van Ramallah is vol kleuren en geuren. Smerig, lawaaiig en vuil. Als in een mierenhoop krioelen mensen rond. Kinderen rennen met karren over de markt, schreeuwend, zodat je net op tijd nog weg kan springen. Je moet de chaos kunnen waarderen en dan is het een heerlijke plek om rond te lopen waar je volgens Don het echte Palestina kan zien.

Waar andere plaatsen in Palestina druk bezocht worden door toeristen, vallen we hier enorm uit de toon. Maar een voordeel van een stad die niet gericht is op toeristen, is dat je er ook niet als één wordt behandeld. Geen verkopers die meteen op je afstormen, zoals op de souk in Jeruzalem. Op de ene plek krijg ik een mandarijn toegestopt. Een verkoper met een sigaret in de mond wenkt me. “Kom, kom. Proef.” Ik krijg een verse amandel in mijn hand geduwd. We laten het café dat de naam ‘Stars and Bucks’ heeft meegekregen voor wat het is. We drinken zoete kruidige Arabische koffie bij een vriend van Don en kopen verse amandelen voor 3 shekel. Iets wat in Jeruzalem het veelvoudige kost.

De markt van Ramallah in Palestina

Tombe van de Palestijnse leider Yasser Arafat

De tombe van Yasser Arafat

Een andere plek die we volgens onze gids niet over mogen slaan is de tombe van de Palestijnse leider Yasser Arafat. Volgens de een terrorist, volgens de ander vrijheidsstrijder. Al zal de tombe misschien niet het eerste zijn wat je tijdens je reis naar Palestina wil zien, wil je Palestina begrijpen dan moet je ook deze plek bezoeken.

We laten onze tassen achter bij de soldaten en lopen naar de tombe, waar twee van hun collega’s op wacht staan. Een toeriste maakt een selfie met hen. Buiten de tombe zelf is er op deze plaats weinig te zien.

Knafeh in Bethlehem

Bijbels Bethlehem

Op weg naar Bethlehem stoppen we bij een patisserie. Heb je ooit ‘Knafeh’ geprobeerd? Het mierzoete maar heerlijke dessert is erg populair om te serveren tijdens feestdagen, maar wij genieten er vandaag ook van met weer een Arabische koffie.

Bethlehem zelf voelt ineens onverwacht toeristisch. Het is waarschijnlijk de best bezochte stad in Palestina. Christenen gaan hier naartoe om de Geboortekerk te zien, gebouwd op de plaats waar Jezus geboren zou zijn. Het gebouw is huis van zowel de Rooms-katholieke Kerk, de Grieks-orthodoxe Kerk als de Armeens-Apostolische Kerk. Tussen twee van de vele diensten door kunnen we de grot bezoeken, de plaats waar Jezus geboren zou zijn. We hebben haast, voordat de volgende dienst begint, maar kunnen snel de plek zien die wordt aangegeven door een zilveren veertienpuntige ster.

Wandelend door Bethlehem kan het contrast met Ramallah niet groter zijn. Schone straten, tegenover de vuile markt. Toeristenshops in plaats van marktstallen. Rijen tourbussen met toeristen die de geboortekerk willen bezoeken. Maar ook een contrast met Jeruzalem, dat echt op steenworp afstand ligt. Hoe westers en rustig het nu ook lijkt, Bethlehem blijft een conflictgebied en om weer in Jeruzalem te komen reis je langs verschillende controlepunten en roadblocks.

Blauwe deuren in de straten van Bethlehem

Banksy in Bethlehem: de Israëlische Muur

Maar eerst wandelen we nog even door de oude stad en komen ineens uit bij weer een controversieel deel van Palestina: de Israëlische Muur of Israëlische Westoeverbarrière. Een metershoge betonnen muur, gebouwd door Israël. De muur is bijna helemaal bedekt met Israëlische graffiti, politieke boodschappen en verhalen van kinderen en jongeren die delen hoe zij hun leven in bezet gebied ervaren, altijd omgeven door muren en grenzen.

Ook kunstenaar Banksy liet hier zijn graffiti achter. Je vindt zijn werken door de hele stad. De vredesduif met een kogelwerend vest en de man die een boeket bloemen gooit in plaats van een granaat.

De graffiti van Baksy op de muren trekt veel bekijks, net als het net twee weken geopende The Walled Off Hotel, waar je een minimaal gedenkwaardige overnachting kan boeken. Met dit grimmige hotel werpt Banksy zijn licht op het Palestijnse en Israëlische conflict en ieder deel van het hotel heeft wel enige politiek geladen betekenis. De lobby hangt vol maatschappijkritische kunst. Alle kamers kijken uit op de muur die Israël van de Palestijnse gebieden scheidt.

Banksy The Walled Off Hotel: Westbank vanuit Jeruzalem

Street Art van Banksy in Bethlehem, Palestina

Reizen naar de Westbank vanuit Jeruzalem

Reizen geeft je de mogelijkheid om je blik te verruimen. Om een mening over bestemmingen te vormen zonder deze uit boeken te halen of in het nieuws te zien, maar door het zelf te ervaren en te zien. Toen ik besloot om naar Israël te reizen wilde ik ook graag naar de Westelijke Jordaanoever, de Westbank, reizen. Ik wilde beide kanten van het Israël-Palestina conflict zien, om er iets meer van te begrijpen. Maar ik wilde ook weten hoe het is om in deze regio te wonen.

Maar hoe reis je naar het Palestijnse Gebied? Het is mogelijk om zelfstandig naar de Westbank vanuit Jeruzalem te reizen. In Jeruzalem verbleef ik bij Abraham Hostel, die ook een Best of the West Bank Tour organiseert. Zo kan je met een gids reizen die het gebied kent, de cultuur en geschiedenis van deze regio, en je veel achtergrondinformatie geeft over de plaatsen die je bezoekt. Maar net zo belangrijk, een gids laat je ook zien wat de bezetting voor invloed heeft op het dagelijks leven van de Palestijnen.

Panorama van Bethlehem

Street Art op de Israëlische Muur of Israëlische Westoeverbarrière in Bethlehem

Bekijk de video die ik maakte in Palestina!

Ik nam deel aan deze tour op uitnodiging van Abraham Tours. Ik nam ook deel aan de Masada Sunrise Tour van Abraham Tours. Tijdens deze dag bezoek je drie plaatsen vol natuurlijke schoonheid en geschiedenis: Massada, Ein Gedi en de Dode Zee. Je bewondert de zonsopkomst vanaf het fort van Masada met uitzicht op de bergen en de Dode Zee. Natuurreservaat Ein Gedi is een oase en het is wonderbaarlijk te zien hoe zo’n plaats midden in de woestijn bestaat. Tot slot stond drijven in de Dode Zee al tijden op mijn bucketlist en dit is iets wat je echt moet ervaren. Lees meer in mijn blog.

14 augustus 2017 24 comments

Cultuur Europa Nederland travelblogs

De Zaanse Schans, maar dan nét even anders!

geschreven door Aniek Rooderkerken

Het is een van de meest bekende Hollandse trekpleisters: de Zaanse Schans. Toeristen weten deze plek dus wel te vinden. Maar moet jij hierom een bezoek aan de Zaanse Schans overslaan? Nee hoor! Met deze tips beleef je de Zaanse Schans net even anders. Inclusief een lekker stukje varen en heerlijke chocolade.

Zaanse Schans

Varen langs Zaans erfgoed

Er komen jaarlijks meer dan 2 miljoen buitenlandse toeristen naar de Zaanse Schans in de regio Laag Holland. Je kan net als hen met de bus naar de Zaanse Schans gaan, of je auto parkeren op de net wat te dure parkeerplaats. Maar waarom ontwijk je de bussen met toeristen niet en ga je over het water naar dit bijzondere stukje Nederland?

In Zaandam stappen we op de Zaanhopper, de boot die op en neer vaart naar de Zaanse Schans. Er zijn ook grotere schepen die pendelen tussen Amsterdam CS en Wormerveer en die onderweg Zaandam en de Zaanse Schans aandoen. Er kunnen ook fietsen mee aan boord. Ideaal dus om met de boot naar de Zaanse Schans te varen en vervolgens terug naar Amsterdam te fietsen. Kan je onderweg een tussenstop maken voor een lunch bij de oude Verkadefabriek.

Bezoek aan de Zaanse Schans

Op weg naar de traditionele molens varen we voorbij monumentale pakhuizen uit de 17e eeuw en langs oude fabriekspanden. Ondertussen zet de schipper mij achter het roer en vertelt zelf over het industriële erfgoed van de Zaanstreek en de molens die in de verte opdoemen.

DNA vol cacao

In een van de molens ruikt het naar cacao. Geen wonder. We worden letterlijk omgeven door de chocolade! In het Cacaolab van Zaans Gedaan dwaalt mijn blik steeds af naar de chocoladerepen die van overal op de wereld naar deze oude molen worden verscheept. Maar voor we gaan proeven moeten we aan het werk. In een workshop leren we cacao maken volgens de traditionele, 18e eeuwse technieken. En dat is nog behoorlijk zwaar! We kraken de cacacobonen, “wannen” de cacaodoppen eraf en vijzelen uiteindelijk de cacaobonen tot we een cacaopasta overhouden.

Met een mok chocolademelk in de hand voelt het even alsof we 100 jaar terug in de tijd stappen. Rond 1900 maakten de Zaankanters hier namelijk al chocolade, dus grote kans dat het hier een komen en gaan was van bootjes op de Zaan die volgestouwd waren met cacaobonen. Vervolgens werd hiervan chocolade, cacaoboter en cacaopoeder gemaakt. Cacao zit dus zeker in het DNA van de Zaanstreek.

Chocolade workshop op de Zaanse Schans

Fietsen vanaf de Zaanse Schans

De Zaanse Schans is een prachtig stukje Nederland. Het is het oudste industriegebied van West-Europa en er stonden ooit maar liefst 600 molens. Momenteel zijn er op de Zaanse Schans nog 10 molens te bewonderen. Ze zijn samen met de typische Zaanse huisjes uit andere delen van de Zaanstreek hier naartoe gebracht. Zo kan je nu nog een idee krijgen hoe de dorpen er hier in de 18de eeuw uit zagen.

Fietsen vanaf de Zaanse Schans

De molens die er nu staan hebben verschillende functies: het zagen van hout, het malen van meel of specerijen. Een aantal van de molens zijn te bezoeken, waarvan sommigen tegen betaling. Verder is er een scheepswerf, een klompenmakerij en een bakkerijmuseum. Wil je een mooi beeld krijgen van de Zaanse Schans, huur dan een fiets en maak een rondje door de omgeving. Er zijn verschillende routes waarbij je mooi uitzicht hebt op de molens, de karakteristieke Oudhollandse huizen, en op een relaxte manier meer te weten komt over de Zaanstreek en de geschiedenis.

Zeilenmakerspad bij de Zaanse Schans

Tips!

Overnachten bij de Zaanse Schans kan bijvoorbeeld bij:
– Jo’s B&B in Purmer (aanrader!)
– Zaanhof
– De Zaanse Huisjes van Inntel

Ben jij wel eens bij de Zaanse Schans geweest?

11 augustus 2017 10 comments

Actief & Outdoor Europa Fietsen Italië travelblogs Zwitserland

Umbrailpas: wielrennen op de grens van Zwitserland en Italië

geschreven door Aniek Rooderkerken

Wielrennen op de grens van Zwitserland en Italië, het kan op de Umbrailpas! Deze pas verbindt het Zwitserse Santa Maria in Val Müstair met het Italiaanse Bormio én de legendarische Stelvio beklimming. Een prachtige rit, voor wie durft!

Umbrailpas: wielrennen op de grens van Zwitserland en Italië

We parkeren de auto in het middeleeuwse centrum van Glorenza / Glurns, een klein historisch dorpje in Alta Val Venosta /Obervinschgau. Uitkijkend over het indrukwekkende Schloss zu Glurns fietsen we richting de Zwitsers-Italiaanse grens om hier de Umbrailpas te beklimmen: een 13,2 kilometer lange klim, met ruim 1100 meter hoogteverschil. Een opwarmertje voor we de komende dagen de Stelvio, Gavia en Mortirolo gaan fietsen.

Op weg naar het beginpunt van de pas wijken we even van de drukke weg af en rijden over een fietspad. Al na de eerste paar bochten gaat het strakke Zwitserse asfalt over in grind en wordt onze rit een gravel ride. Ach, hoe lang kan dit onverharde stuk zijn?

Best wel lang, merk ik als ik met mijn racefiets door het grind ploeg (yes!) en vervolgens door het grind moet afdalen (toch minder leuk). Een smal riviertje doorkruist het fietspad en kort hierna zoef ik weer over het asfalt.

Umbrailpas: wielrennen op de grens van Zwitserland en Italië – travelwriter.nl

Even later komen we in Santa Maria en hier start ook meteen de pas. De klim heeft een gemiddeld stijgingspercentage van 8,5% en het maximale hellingspercentage is 14%. Het is geen moment vlak en de bochten zijn steil. Beginnend tussen de bomen kan je bij de haarspeldbochten genieten van prachtige vergezichten over het dal. Naarmate je hoger en hoger klimt verandert het bos langzaam in een woest en desolaat landschap.

Het laatste stuk van de klim op de hoogvlakte is koud. De wind heeft hier vrij spel, de regendruppels voelen als ijspegels op je huid en de sneeuwgrens komt steeds dichterbij. Het maakt het klimmen er niet makkelijker op. Op 2503 meter hoogte zijn we bovenaan de Umbrailpas. Het is er uitgestorven. En vooral ook ijskoud.

Umbrailpas: wielrennen op de grens van Zwitserland en Italië – travelwriter.nl

Umbrailpas naar de Stelvio

Ver boven het vriespunt zal het niet zijn. Snel een foto maken dus, beenstukken en een jasje aan en dan door. We zijn namelijk niet ver meer van de top van de Stelvio. Het scheelt zo’n ligt 250 hoogtemeters en 3 kilometer klimmen, maar je komt in een totaal andere omgeving. Is het bovenaan de Umbrailpas uitgestorven, op de top van de Stelvio is het een stuk drukker met fietsers en motorrijders, zijn er winkels en bars.

Vanaf hier kan je afdalen naar Bormio of naar Prato allo Stelvio. 34 haarspeldbochten en ruim 2000 hoogtemeters afdaling wachten op mij. De afdaling is smal, met slechte stukken asfalt en weinig ruimte om in te halen. Het afdalen gaat redelijk rustig, maar als ik later op Strava kijk zie ik dat ik op de klim toch een vierde tijd heb. Toch goed doorgefietst dus!

Umbrailpas: wielrennen op de grens van Zwitserland en Italië – travelwriter.nl

2 augustus 2017 17 comments

Nieuwere blogs

Oudere blogs