Categorie:

Noord-Amerika

Noord-Amerika biedt zo’n beetje alles wat je als reiziger maar kan wensen. Woeste bergen en uitgestrekte woestijnen, wereldsteden en prachtige kusten en stranden. Klassieker is de roadtrip langs de westkust! Van de Golden Gate Bridge in San Francisco naar Death Valley, de neonlampen van Las Vegas en het natuurschoon van de Grand Canyon richting Los Angeles.

Californië Cultuur Noord-Amerika travelblogs

De verhalen van Alcatraz in San Francisco

geschreven door Aniek Rooderkerken

Wanneer je in San Francisco aan de kade staat ziet Alcatraz eruit als een klein rotsachtig eiland, niet al te ver van de kust vandaan. Maar neem je de boot naar het eiland, dan zie en voel je dat het niet zomaar een willekeurig eiland is. Alcatraz was van 1934 tot 1963 een zwaar beveiligde gevangenis. Hoe dicht het ook bij de stad ligt, ontsnappen was hier onmogelijk. Tegenwoordig is het eiland een National Historic Landmark én kan je het bezoeken.

Alcatraz in San Francisco

Alcatraz is misschien wel de meest bekende gevangenis ter wereld. De gevangenis is vernoemd naar het gelijknamige eiland in de baai van San Francisco waarop het gebouw staat. Oorspronkelijk was op het eiland een militair fort gevestigd en van 1934 tot 1963 hebben er 1576 personen gevangen gezeten. De bekendste van hen was wel Al Capone.

Het eiland ligt slechts een paar kilometer van de stad af. Toch is het niet vreemd dat juist hier een zwaar beveiligde gevangenis gebouwd werd. Ontsnappen uit het fort was lastig en de sterke stromingen in de baai en het ijskoude water zorgden ervoor dat het vasteland bereiken vrijwel onmogelijk was.

Aankomst op Alcatraz

Achter slot en grendel was het leven zwaar. De cellen waren klein en de zeewind gierde door het gebouw heen. Als de wind vanaf het land kwam bracht deze vrolijke geluiden uit de stad mee. De gevangenen konden de mensen in San Francisco dan zelfs horen praten en zingen. Mochten zij naar buiten, dan zagen ze de vrije wereld zelfs liggen. Zo dichtbij en tegelijkertijd zo onbereikbaar.

Gebouwen van Alcatraz met uitzicht op San Francisco – travelwriter.nl

Gevangeniscellen van Alcatraz in San Francisco- travelwriter.nl

Ontsnappen van het eiland

Officieel is het nooit iemand gelukt om van Alcatraz te ontsnappen. Dat wil niet zeggen dat het nooit geprobeerd is. Er zijn verschillende ontsnappingspogingen gedaan. De audiotour in Alcatraz vertelt over de ontsnappingspoging van Frank Morris en de broers John en Clarence Anglin. Volgens de tour maakten zij met lepels een gat in de muur van hun cellen en hadden zij door levensechte poppen in hun bed te leggen de cipiers om de tuin geleid. Met een opblaasbaar vlot van aan elkaar gelijmde regenjassen zouden ze naar het vasteland zijn gevaren. Of het ze is gelukt weet niemand, maar van de mannen ontbreekt sindsdien ieder spoor.

Gevangeniscellen van Alcatraz in San Francisco- travelwriter.nl

Alcatraz gevangenis

Inmiddels is de gevangenis gesloten en is het eiland in de Baai van San Francisco een bekende toeristische trekpleister. Het is raar om te bedenken dat Alcatraz niet zo heel lang geleden een desolate plaats was, waar niemand terecht wilde komen, en het tegenwoordig een National Historic Landmark is. Met tuinen en prachtige uitzichten op de baai en op de stad. Als je geluk hebt zie je net als ik onderweg nog een dolfijn in het water en hoor je de zeeleeuwen bij Pier 39 lawaai maken.

Alcatraz gevangenis in San Francisco – travelwriter

Wanneer je een bezoek brengt aan de gevangenis neemt de audiotour op Alcatraz je mee over het hele eiland en door de oude gevangenis. Je kan bijna op elke plek en ieder gebouw komen. Via de koptelefoons hoor je de gevangenen vertellen over de cellenblokken, het leven achter slot en grendel en zelfs over de appartementencomplexen waar de negentig bewakers en hun gezinnen woonden.

De verhalen van Alcatraz

Het is beklemmend om langs de cellen te lopen. Met de verhalen van de gevangenen in je hoofd heb je bijna het gevoel dat al jouw vrijheid je is afgenomen en merk je hoe benauwend het is om in zo’n kleine cel te zitten. Zeker wanneer je even in het donker van de isoleercel gaat staan.

Het is vreemd om na de tour weer buiten te staan, in de zon, met uitzicht op San Francisco. De stad lijkt nu ineens heel ver weg.

Een bezoek aan Alcatraz kan niet ontbreken tijdens je reis door Californië en je bezoek aan San Francisco. Vanaf Pier 33 in San Francisco gaan dagelijks meerdere boten naar het eiland. Boek je ticket op tijd. Zeker in de zomerperiode zijn deze snel uitverkocht. Bij het boeken kies je alleen de tijd waarop de boot naar het eiland vertrekt. Je kan op het eiland zelf beslissen hoe laat je terug vaart en bent hierdoor vrij om het eiland op je eigen tempo te verkennen.

Lees ook: Fietsen over de Golden Gate Bridge en De ultieme Roadtrip Westkust USA

Hoteltip in San Francisco: Green Tortoise Hostel

Linnenkamer van Alcatraz in San Francisco – travelwriter.nl

4 oktober 2017 14 comments

Californië Fietsen Noord-Amerika travelblogs

Fietsen over de Golden Gate Bridge: van San Francisco naar Sausalito‎

geschreven door Aniek Rooderkerken

Twee keer eerder was ik al in San Francisco, en twee keer was het ontzettend mistig. De Golden Gate Bridge kon ik door de mist amper zien, laat staan dat ik kon fietsen over de Golden Gate Bridge. Vandaag schijnt de zon en kan ik dan eindelijk over de meest iconische en beroemde brug ter wereld fietsen én een mooie route maken door het kleurrijke Sausalito en San Francisco. Ik laat mijn route zien en deel al mijn tips voor fietsen in San Francisco.

Aquatic Park Pier en Fort Point

Ik haal mijn fiets op bij Outspoke’n Bike Rentals en fiets direct naar het water. Mijn eerste stop is Aquatic Park Pier. De Golden Gate Bridge ligt vaak verborgen in laaghangende wolken. Vandaag heb ik geluk: het weer is echt prachtig en ik kan het niet laten de eerste foto’s te maken. Langs het water zijn goede fietspaden aangelegd die voor het grootste gedeelte vlak zijn. De hele rit heb je uitzicht op de Golden Gate Bridge die hoog boven het water uitsteekt.

Op Marina Boulevard vergaap ik me aan de prachtige huizen en de grote jachthaven van San Francisco. Over Golden Gate Promenade fiets ik verder naar Fort Point, het oude Mine Depot van de stad. Vanaf 1910 tot en met de Tweede Wereldoorlog werden vanuit hier onderwatermijnen rondom de Golden Gate Bridge geplaatst. Het was militair terrein totdat het in 1994 overgedragen werd aan de National Park Service. Nu vind je hier de Warming Hut Bookstore & Cafe, waar je koffie haalt om deze vervolgens buiten – met het mooiste uitzicht van de stad- op te drinken.

Fietsen naar Warming Hut Bookstore & Cafe

Aquatic Park San Francisco, Golden Gate Bridge

Fietsen over de Golden Gate Bridge

Vanuit Fort Point is het nog maar een klein stukje fietsen naar de Golden Gate Bridge. De weg maakt een paar bochten en gaat heel even steil omhoog. Heb je dat eenmaal achter de rug dan fiets je over misschien wel de meest iconische en beroemde brug ter wereld!

Het is apart te bedenken dat voordat deze brug werd gebouwd in de jaren 30, je alleen per veerboot het water kon oversteken. Nu razen er zes rijen verkeer over de brug heen. Aan een kant razen de auto’s mij voorbij, aan de andere kant zie ik het uitgestrekte water, boven me zie ik de immens grote rode brug.

Ik slalom tussen de fietsers, wandelaars en hardlopers door, die hetzelfde pad moeten delen. Het is dus opletten geblazen, want de fietsers en wandelaars kunnen ieder moment stoppen om een foto te maken en je komt constant tegenliggers tegen. Het fietsen zelf is goed te doen, als je maar goed uitkijkt én een goede jas aantrekt. Het is vandaag warm en de lucht strakblauw, maar op de brug zelf waait het hard. Afhankelijk van het tijdstip van de dag fiets je over de oost-of westkant van de brug. Aan beide zijden heb je uitzichtpunten waar de brug iets breder is, zodat je even kunt stoppen voor een foto.

Fietsen over de Golden Gate Bridge

Eenmaal aan de andere kant van de brug stop ik kort bij Fort Baker en Vista Point. Hier kijk je uit over de skyline van San Francisco. Toch blijf ik hier niet te lang staan, want er zijn nog veel mooiere stops langs de route. Ik neem Conzelman Roadd naar Bridge Vista Point en zet mijn fiets op slot. Vanaf hier loop ik een klein stukje naar Battery Spencer. Ik heb een geweldig uitzicht over de brug met de skyline van San Francisco op de achtergrond.

Marin Headlands

Volg je de Conzelman Roadd nog verder richting Marin Headlands, dan wordt het uitzicht alleen maar mooier en mooier. De weg is op sommige stukken flink steil. De meeste mensen zijn hier al lang omgedraaid, maar ik fiets verder over de Coastal Route naar Nike Missile Site SF-88. Veel is hier niet te zien, maar de eenrichtingsweg er naartoe is prachtig. Heuvelachtig en groen, met weinig verkeer. Hoe mooi moet het hier zijn op een racefiets, met lange beklimmingen, een prachtig uitzicht en fijn lopende afdalingen. Uiteindelijk kom ik weer uit bij de brug.

Marin Headlands bij San Francisco

Fietsen door Marin Headlands

Schilderachtig Sausalito

Over Conzelman Road fiets ik onder de Golden Gate Bridge door, voorbij Sausalito Moore Road Pier. Ik fiets nog ongeveer een kwartier langs het water verder naar kustplaatsje Sausalito, een pittoresk en kleurrijk kunstenaarsdorp met prachtige huizen. Het stadje hoort niet bij San Francisco, maar ligt in Marin County. Ik haal mijn lunch bij een kleine buurtwinkel en geniet op een bankje aan de kade van het uitzicht over de stad. Wauw!

Vanuit Sausalito kan je de ferry via de baai van San Francisco terug naar Fisherman’s Wharf nemen. Je koopt je ticket bij de kiosk aan de haven van Sausolito. Vanuit de ferry heb je een mooi uitzicht op de gekleurde huisjes van Sausalito en vaar je langs het gevangeniseiland Alcatraz en de skyline van San Francisco.

Ik besluit nog even verder te fietsen en fiets over de Golden Gate Bridge terug naar San Francisco.

Fietsen van San Francisco naar Sausalito‎

Lands End

Ik heb de hele route zonder navigatie gefietst en wist ongeveer waar ik heen moest. Richting Lands End fiets ik toch even verkeerd. Lands End is een van de vele parken in de Golden Gate National Recreation Area. Het is een rotsachtige en winderige kustlijn aan de voet van de Golden Gate Bridge, tegenover het Fort Miley Military Reservation. Ik zet mijn fiets op slot om een stuk van een van de verschillende wandelroutes te volgen, die langs de kliffen en naar de kust voeren. Hier loopt ook een stuk van de Coastal Trail naar de Mile Rock Overlook, met uitzicht op de Golden Gate.

Lands End : Fietsen over de Golden Gate Bridge‎

Golden Gate Park

Fietsen door San Francisco is niet compleet zonder een stop in het Golden Gate Park. Het park is ongeveer 5 kilometer lang en 1 kilometer breed. Hiermee is het groter dan Central Park in New York. Vanaf Lands End is het een klein stuk fietsen en ik kom uit bij het midden van het park. Ik fiets meteen door naar het Nederlandse stukje van het Golden Gate Park. Aan het begin van de twintigste eeuw zijn hier aan de John F. Kennedy Drive twee windmolens gebouwd. De Dutch Windmill en Murphy’s Windmill. Ernaast ligt een door koningin Wilhelmina geschonken tulpentuin.

Ik maak een rondje door het park en fiets langs de California Academy of Sciences, Conservatory of Flowers en de San Francisco Botanical Garden. Hier vind ik echte Utrechts bloemenzaden. In Utrecht zelf ben ik de Utrecht Blue nog niet tegengekomen?

Utrecht Blue in het Golden Gate Park

Rapha

Nu ga ik echt San Francisco in, met zijn heuvels en steile straten. Dat betekent flink klimmen als ik omhoog ga en vol in de remmen tijdens de afdaling. De steile wegen hebben namelijk iedere honderd meter een stopstreep waar je volledig tot stilstand moet komen. Best lastig wanneer je met flinke snelheid omlaag fietst.

Mijn laatste stop is Rapha Clubhouse San Francisco aan Fillmore St. De Rapha Cycling Club organiseert vanaf hier fietstochten, maar ik kom er voor de goede koffie, om een uurtje in de zon te zitten en ondertussen nog wat Rapha kleding te kopen. Tussen de oude wielerposters en ingelijste wielershirts kijken een paar wielrenners naar het WK Wielrennen in Bergen.

Rapha Clubhouse San Francisco

Fietsen door San Francisco

Fietsen door San Francisco was één van de hoogtepunten van mijn bezoek aan de stad. Je begrijpt San Francisco het best wanneer je haar per fiets verkent. Je gaat verder dan de toeristische punten, ontdekt de parken aan de rand en buiten de stad én kan over de Golden Gate Bridge fietsen! Ik raad je zeker aan om een fiets te huren wanneer je een bezoek brengt aan San Francisco. Ik fietste 63 kilometer, maar dit kan je flink inkorten door niet naar Golden Gate Park te fietsen.

Tip: je kan een fiets huren per uur, of per 24 uur. Wanneer je ‘s middags een fiets huurt kan je dezelfde dag nog deze tocht maken, en de volgende ochtend de verschillende wijken van San Francisco per fiets verkennen! Hoteltip in San Francisco: Green Tortoise Hostel

Bekijk mijn travel video over fietsen over de Golden Gate Bridge:

1 oktober 2017 19 comments

Fietsen Nevada Noord-Amerika travelblogs

Sneller dan een cheeta: Nederlands snelheidsrecord World Human Powered Speed Challenge

geschreven door Aniek Rooderkerken

“Aniek, ben je er klaar voor?” hoor ik door de porto. “Ja!” roep ik. “Start in 3,2,1, GO!” Ik trap zo hard ik kan en schiet over de highway bij Battle Mountain. Op mijn aerodynamische fiets rijd ik door de woestijn van Nevada. “De sprint start over 1000 meter. Je moet NU alles geven.” De laatste 45 seconden van de race rijd ik zo hard ik kan en hierna begin ik meteen met remmen. Bij de finish word ik uit de fiets geholpen. Hebben we het wereldrecord gehaald?

World Human Powered Speed Challenge

Zo gaat het bijna iedere dag deze week. Na 8 maanden trainen in Nederland en een week acclimatiseren in Californië ben ik nu in Battle Mountain, Nevada. Een rustig stadje aan de Interstate 80, met een kleine supermarkt, een McDonalds, een Super8 hotel. Dat is het wel zo ongeveer. Één keer per jaar wordt Battle Mountain overgenomen door fietsteams van over de hele wereld die allemaal hetzelfde doel hebben: het fietsen van de World Human Powered Speed Challenge. Midden in de woestijn wordt de Nevada State Route 305 afgezet zodat fietsers op de lange, rechte en vlakke weg het 200 meter sprintrecord kunnen proberen te verbreken.

Dat geldt ook voor mij. Ik ben hier met wielrenster Iris Slappendel en het Human Power Team Delft & Amsterdam, een samenwerking van de TU Delft en de Vrije Universiteit Amsterdam. Samen doen we een gooi naar het vrouwelijk wereldsnelheidsrecord dat nu op ruim 121 kilometer per uur staat. De studenten van het Human Power Team willen met het project laten zien dat de mens dankzij technische innovaties op eigen kracht sneller kan zijn dan de natuur. Sneller zelfs dan een cheeta – het snelste landdier ter wereld met een topsnelheid van 112 km/u.

Video: de voorbereidingen en de reis naar Battle Mountain

De voorbereiding

Dat record verbreek je niet zomaar. Studenten van de Technische Universiteit Delft bouwden hierom voor Iris en mij een aerodynamische fiets. De Bewegingswetenschappers van de Vrije Universiteit Amsterdam maakten iedere week mijn trainingsschema’s en analyseerden al mijn data om mijn sprint nog beter te maken. Karin Lambrechtse (auteur van het boek Sportables) maakte als onze voedingscoach sportvoeding op maat. Sportpsycholoog Dido Blonk heeft mij op het gebied van mental training begeleid. Al deze personen zorgen ervoor dat ik als atleet het beste uit mezelf kan halen.

Aan de wedstrijd is heel wat training vooraf gegaan. Leren fietsen op een ligfiets en vervolgens flink wat uren maken in de VeloX7, de fiets die speciaal voor mij en Iris is gebouwd. We trainden op bijzondere plekken: de landingsbaan van de Vliegbasis Valkenburg bij Leiden, op een ovalen track met kombochten op de RDW-baan. Vorige maand werd zelfs de snelweg bij Helmond een paar uur afgezet zodat wij er konden racen. En dan heb ik het nog niet eens over alle uren in de sportschool, sprinttrainingen en testen die ik heb gedaan.

Dat was nodig, want de VeloX 7 is niet zomaar een fiets. Het is een ligfiets met een aerodynamische kap erover. Dat betekent dat de fiets zwaar is, en moeilijk in evenwicht te houden. Maar ook dat ik aangeduwd moet worden en na de race moet worden opgevangen, want zelfstandig starten en stoppen kan ik niet. Omdat er geen raam in de kap zit, kijk ik op een klein scherm dat weergeeft wat de camera op de fiets filmt. Via radio hoor ik aanwijzingen van mijn coach, zodat ik weet wanneer ik moet sprinten.

Lucky number 7

Of de trainingen goed genoeg zijn geweest zullen we nu zien, bij de kwalificatie. Hier hebben we een jaar naartoe gewerkt. In het civic centre van Battle Mountain spreekt organisator Alice Krause ons eerst nog streng toe. “De weg wordt helemaal afgezet en alleen tussen de runs mag het verkeer even verder rijden. Ook teams kunnen alleen dan naar de start. Zorg dat je op tijd bent want te laat betekent geen run.” Al zitten we midden in de woestijn, de highway even afzetten om fietsers ruim baan te geven blijkt nogal een logistieke uitdaging.

In de zaal zit een bont gezelschap aan fietsers. Serieuze universiteitsteams die alles op alles hebben gezet om deze week een wereldrecord te verbreken en een hele werkplaats hebben opgebouwd. (Ja, dat zijn wij, samen met teams uit Italië en Canada, onder andere) Kleinere teams die hun eigen fiets hebben opgebouwd en hier al jaren komen racen. Vol enthousiasme vallen ze elkaar in de armen als ze een bekende zien.

Ik kijk vooral uit naar de loting, die mijn plaats in de kwalificatie zal bepalen. Ik trek lucky number 7 en mag als een van de eersten een tijdstip kiezen voor de kwalificatiewedstrijd. Het gaat beginnen!

Alice legt ons nog een keer uit hoe de wedstrijd in elkaar steekt. De World Human Powered Speed Challenge duurt zes dagen. Twee keer per dag, ‘s ochtends en ‘s avonds, zijn er wedstrijden. Hierbij wordt er gefietst over een parcours van ruim 6 mijl, dus 9 kilometer. Hiervan kan je 5 mijl lang snelheid maken, vervolgens wordt over 200 meter je snelheid gemeten, en heb je nog een mijl om weer af te remmen. Iedere middag worden de heats van de races van die avond en de volgende dag verdeeld. Hoe dichter je bij het wereldrecord zit, hoe eerder je mag kiezen. Zo kunnen de snelste teams de tijdstippen uitkiezen waarop de wind en temperatuur het best zijn.

Human Power Team Delft & Amsterdam, foto door Bas de Meijer

Regen, wind en storm

Twee keer per dag mag ik dus een poging doen het snelheidsrecord te verbreken. Maar dan moet ik me eerst wel kwalificeren door te laten zien dat ik snel genoeg én veilig kan fietsen. Want met ruim 100 kilometer per uur fietsen is niet zonder gevaar.

‘s Ochtends heb ik met mijn trainers al de weg bekeken waar alles gaat gebeuren. Een lange highway, zover het oog reikt. Grote trucks razen met behoorlijke snelheid voorbij en verder is er niets. Helemaal niets. Alleen een weg met perfect asfalt waar ik harder ga fietsen dan ik ooit heb gedaan. Maar dat dit niet zonder slag of stoot gaat, merk ik al snel.

Tijdens de kwalificatie haal ik 68,41 kilometer per uur, waar ik alles behalve tevreden mee ben. Er is de avond ervoor iets veranderd aan het stuur waardoor ik niet goed tegen de harde wind in kan sturen, en hierdoor fietst de fiets erg nerveus. Op deze snelheden voelt dat eng, alsof de fiets bijna crasht. Gelukkig haal ik veilig de finish. Als een van de 12 snelste renners ben ik gelukkig wel toegelaten tot de avondrun, maar ook hier werkt het weer niet mee.

Zodra we aankomen bij de weg waar we gaan rijden zien we in de verte donkere wolken. Waar in Battle Mountain ‘s avonds de omstandigheden vaak het beste zijn om te fietsen – weinig wind en hoge temperaturen – worden dit jaar heel wat avondruns geannuleerd. Donkere wolken doemen op. Het dondert flink en al snel regent en waait het nog veel harder. Alle runs worden afgeblazen. Ook de mijne.

Gelukkig zijn er ook genoeg westrijden die wel doorgaan. De volgende dag haal ik een snelheid van 106,05 kilometer per uur. Meer dan 100 kilometer per uur op een fiets… “Wat gaaf!” is het eerste wat ik roep als ik uit de fiets stap. De volgende dagen kom ik op dreef. De ranking van WHPSC wordt gebaseerd op het percentage van het wereldrecord. Ik fiets het snelste van de vrouwen en ben bij de vrouwen én mannen het dichtst bij het wereldrecord, dus ik sta al snel eerste in de ranking.

Een week vol hoogte en dieptepunten

Vooraf hebben we veel besproken, zodat Iris en ik zouden weten hoe de wedstrijden zouden verlopen. We wisten wat te doen bij valpartijen en ook hoe je je hier weer overheen kan zetten bij een volgende run. We zijn voorbereid op hitte en ik heb speciale hitte-acclimatisatie trainingen gedaan. Alles is tot in detail voorbereid, maar toch gebeuren er veel onverwachte dingen.

Zo fiets ik het begin van de week een perfecte race. De start gaat goed en ik kan vanaf het begin de cadans opbouwen en stabiel versnellen. Ik word de hele race gecoacht: “nu versnellen”, “250 watt”, “denk aan je cadans”. Opeens hoor ik “Naar rechts! Naar rechts! NU naar rechts!” “Wat gebeurt hier?” denk ik bij mezelf. Ineens zie ik voor me een zwarte SUV opdoemen. Ik rijd er rechts voorbij en zie ineens de fiets van Yasmin Tredell die voor me gestart is. Ik kan ze allebei inhalen en zet nog een keer aan voor de sprint. Ik rem af en bij de finish is het chaos. Er komen twee fietsen en twee volgauto’s tegelijk aan en de organisatie schiet in de stress. Welke van de twee witte fietsen moeten ze nu vangen? Op deze snelheid zien ze er hetzelfde uit. Iedereen heeft vandaag een hartverzakking gekregen maar ik fietste wel snel. Als ik mij uit zo’n situatie kan redden, zit het met die fietsbeheersing wel goed.

Wat ik niet had verwacht was de impact van het weer. Dit blijkt een lastige factor deze week. Er is vaak teveel wind. Hierdoor kan je minder stabiel fietsen; bij zo’n hoge snelheden word je bij een windvlaag meteen de weg over geblazen, en je kan minder hoge snelheden halen. Er is ook vaak een “non legal” wind. In het kort houdt dit in dat je alleen een legale wedstrijd kan rijden, als er weinig tot geen wind is. Bij iedere wedstrijd wordt de windsnelheid gemeten. Is deze te hoog, dan is dit “non legal” wind en telt je race niet mee. Ook al is dit tegenwind en zijwind en word je door de wind afgeremd.

Al snel in de week fiets ik flink harder dan Nederlands vrouwenrecord dat al jaren in handen is van Ellen van Vugt. Zo verbreek ik maar liefst vier keer achter elkaar het Nederlands record. Alleen heb ik steeds weer meer dan de toegestane wind tijdens mijn runs. De ritten worden allemaal niet goedgekeurd. Als dit één keer gebeurt is dit vervelend, maar als je dag na dag een record rijdt dat wordt afgekeurd, komt dat hard aan. Even zie ik het echt niet meer zitten. Mijn coach praat op mij in, en dankzij hem krijg ik er weer vertrouwen in. Gelukkig maar, want de volgende race start binnen een paar uur en dan moet ik er weer klaar voor zijn.

Aniek Rooderkerken en Iris Slappendel tijdens de Human Power Team Delft & Amsterdam, foto door Bas de Meijer

Speeding tickets en een record

Ook al worden mijn runs niet goedgekeurd, snel zijn ze wel. Iets te snel. Terwijl aan het einde van de week groepsfoto’s worden gemaakt, klinkt in de verte een sirene. Een politieauto komt op ons afgereden en een agent stapt uit. Calvin Moes, van het team van de Universiteit van Toronto, wordt gearresteerd. “Where’s Aniek?” hoor ik ineens. De agent komt mijn kant op en slaat me in de boeien. Calvin en ik mogen allebei plaatsnemen in de politieauto: op de 305 is de speed limit 75 mijl per uur en daar zaten we beiden flink overheen. Grapje van de organisatie. De politie speelt goed mee.

Gelukkig word ik weer vrijgelaten. Na veel tegenslag met de wind heb ik nu mijn allerlaatste race. Alles hangt hiervan af. Want hoewel ik tot nu toe de snelste vrouw ben zijn al mijn races tot nu toe afgekeurd dankzij de wind. Ik sta dus allerlaatste in het eindklassement, waarin alleen races met legal wind tellen.

Ik besluit dat het nu alles of niets is. Ik fiets zo hard ik kan en geef alles tot aan de finishlijn. Ik denk niet meer aan sturen, let niet meer op de weg, en denk alleen maar aan zo hard mogelijk trappen. Zoveel, dat ik wanneer ik na de finishlijn mijn benen stilhoud, ik bijna alles zwart zie worden. Slingerend rijd ik over de weg en ik probeer zo snel mogelijk af te remmen. Volledig gesloopt moet ik bij de finish uit de fiets gehaald worden. Dat het hard ging is wel duidelijk, maar of de wind goed is blijft nog een paar uur onzeker.

Een nieuw record?

Bij het diner ’s avonds valt het verlossende woord. Er was de hele avond maar één run met legale wind, en dat was de mijne! Na zoveel pech met de wind heb ik eindelijk een legal run. Ik heb 121,52 kilometer per uur gefietst. Hiermee kom ik 0,3 kilometer per uur te kort om het wereldrecord op mijn naam te zetten, maar heb ik wel het Nederlands Record gehaald en heb ik de World Human Powered Speed Challenge 2017 gewonnen!

Bij de prijsuitreiking word ik weer naar voren gehaald door de highway control. Ik krijg een speeding ticket omdat ik ruim 75 mijl per uur heb gefietst op een weg waar maar 70 mijl per uur is toegestaan. Ik geloof niet dat er iemand ooit zo blij is geweest met een verkeersboete!

De World Human Powered Speed Challenge is een internationale wedstrijd voor ligfietsers in de Amerikaanse staat Nevada met als doel het verbreken van snelheidsrecords. De 18th annual World Human Powered Speed Challenge vond plaats in Battle Mountain, Nevada van 11 tot 16 september, 2017. Bij de vrouwen fietsen onder andere Iris Slappendel voor Human Power Team Delft & Amsterdam, Yasmin Tredell voor de University of Liverpool, huidig wereldrecordhoudster Barbara Buatois en Nederlands recordhoudster Ellen van Vugt.

Bedankt aan alle teamleden van het Human Power Team Delft & Amsterdam. Jullie zijn toppers! Ook aan de organisatie van de World Human Powered Speed Challenge, alle deelnemers, sponsoren, fotograaf Bas de Meijer en videomaker Arnand Sie.

Foto’s door Bas de Meijer Video door Anand Sie

21 september 2017 53 comments

Actief & Outdoor Californië Noord-Amerika travelblogs

De zeeleeuwen van Santa Cruz

geschreven door Aniek Rooderkerken

Wanneer we over de pier van Santa Cruz lopen hoor ik het kenmerkende geluid van de zeeleeuwen. Overal om mij heen. Maar we zijn over de pier tientallen meter de zee in gelopen. De kust tekent zich steeds kleiner af tegen de horizon terwijl het geluid van de zeeleeuwen steeds sterker wordt. Om ons heen visrestaurantjes en toeristische winkels. Maar geen zeeleeuwen. Waar zijn de zeeleeuwen van Santa Cruz?

De zeeleeuwen van Santa Cruz

Dan loop ik naar de witte houten balustrade en kijk omlaag. Daar zitten ze, tientallen bijeen. De grote en logge beesten verschansen zich op de houten stellages van de pier, een ruime meter boven de zee. Hoe komen ze daar terecht? Misschien hebben ze bij hoog water een rustige plek gezocht om in de zon te liggen. Het lijkt de enige verklaring.

Santa Cruz, Californië

De zeeleeuwen van Santa Cruz, Californië

Als een koning bezetten de zeeleeuwen hun plek nu, vervaarlijk kijkend naar hun buurman een meter verderop, en brullend als deze te dichtbij komt. Een pelikaan schrokt onverstoord een vis naar binnen.

Even verderop liggen nog meer zeeleeuwen bij elkaar op de aanlegsteiger. Op, onder, naast elkaar, zoekend naar de beste plek in de zon. Brullend en bijtend wanneer een logge zeeleeuw gewoon over zijn metgezellen heen kruipt. Een ander maakt het te bont en wordt zonder pardoes de zee in geduwd.

Wij moeten alweer verder, over de Highway 1 naar San Francisco. De zeeleeuwen? Die zien eruit alsof ze nog even heerlijk blijven liggen. Geef ze eens ongelijk.

Meer weten over onze reis? Lees hier het verslag van onze ultieme roadtrip langs de Westkust van de USA. Heb jij de zeeleeuwen al eens op de houten stellages van de Santa Cruz Pier zien liggen?

Santa Cruz, Californië

De zeeleeuwen van Santa Cruz, Californië

23 december 2016 2 comments

Actief & Outdoor Fietsen Nevada Noord-Amerika travelblogs

122 km/u? Op naar Nevada met het Human Power Team 2017 Delft & Amsterdam

geschreven door Aniek Rooderkerken

Het grote nieuws mag eindelijk naar buiten gebracht worden! In september ga ik samen met wielrenster Iris Slappendel en met studenten van de TU Delft en VU Amsterdam naar Nevada, Verenigde Staten. Samen met het Human Power Team Delft en Amsterdam gaan wij in de Nevadawoestijn een poging doen het wereldsnelheidsrecord voor vrouwen te verbreken. Het huidige sprintrecord staat op maar liefst 121,81 km/h.

Human Power Team Delft & Amsterdam

Het Human Power Team van de TU Delft en VU Amsterdam doet jaarlijks in september mee aan de World Human Powered Speed Challenge (WHPSC) op een hoogvlakte (1400 m) in de Nevadawoestijn. Tijdens deze wedstrijd wordt geprobeerd zo hard mogelijk te fietsen op pure menskracht en hiermee het wereldsnelheidsrecord voor mens aangedreven voertuigen te verbreken.

Bij Battle Mountain, Nevada, zijn de ideale condities te vinden voor een wereldrecordpoging. Een lange kaarsrechte weg, onder andere. Hier kan je acht kilometer lang snelheid maken om vervolgens op een traject van 200 meter de maximumsnelheid te behalen.

Het team bestaat uit studenten van de Technische Universiteit Delft en de Vrije Universiteit Amsterdam. De studenten van de TU Delft ontwerpen de fiets en onderzoeken alle technologische mogelijkheden. De studenten van de VU Amsterdam zijn binnen het team verantwoordelijk voor de selectie, training en begeleiding van de fietsers.

Bijzonder is dat waar de studenten dit jaar met Jan Bos nog een snelheid van 125 km/h behaalden, zij komend jaar kiezen voor enkel vrouwelijke rensters. Nu is het aan Iris en mij om in 2017 op de hoogvlakte in de Nevadawoestijn het wereldsnelheidsrecord voor vrouwen aan te vallen.

Tijdens mijn vorige reis naar California, Nevada en Arizona

Human Power Team 2017

Iris Slappendel is als voormalig Nederlands Kampioen wielrennen zeker niet de minste teamgenoot, van wie ik zeker veel kan leren. Iris combineert momenteel wielrennen met grafisch ontwerp, bijvoorbeeld voor FFWD Wheels en de UCI World Cup jersey.

Een NK staat niet op mijn palmares, maar afgelopen jaar wel een 1e plaats bij het Utrechts tijdritkampioenschap-niet licentiehouders, een 1e plaats bij de Red Bull kop over kop Team Time Trial en een 4e plaats op het NK Tijdrijden vrije renners.

Tot aan september zal ik maandelijks op deze website een update geven over het Human Power Team 2017!

Meer info: hptdelft.nl

12 december 2016 0 comment

Actief & Outdoor Arizona Californië Nevada Noord-Amerika Roadtrips travelblogs

De ultieme Roadtrip Westkust USA

geschreven door Aniek Rooderkerken

Een roadtrip langs de Amerikaanse West Coast is een echte klassieker. Van hippiestad San Francisco rijd je door uitgestrekte woestijnen en megalomane steden. Je loopt urenlang door natuurparken zonder meer dan een handvol mensen tegen te komen en vlijt jezelf neer op warme zandstranden waar surfers hun capriolen uithalen. Je spiekt over de rand van de Grand Canyon en waagt tot slot een gokje in Vegas. Een reis langs de highlights van West Amerika is een onvergetelijke ervaring. Cruisend over kilometers highway heb je een ultiem gevoel van vrijheid! Om je te helpen bij het plannen van jouw roadtrip deel ik de route die wij maakten langs de westkust van Amerika.

Roadtrip Westkust USA

Met een goede planning en voorbereiding kan je deze Roadtrip Westkust USA in ongeveer drie weken maken. Houd er wel rekening mee dat je flinke stukken in de auto zit. Plan extra dagen in wanneer je meer rustdagen wil hebben of meer tijd om alle parken en steden te ontdekken. Je kunt je roadtrip Westkust USA ook starten vanuit San Diego, Los Angeles of Las Vegas. Heb je vragen of wil je jouw reisverhalen delen? Laat een comment achter!

Deze blog is geupdate in oktober 2017.

San Francisco

Na een vlucht van ongeveer 12 uur komen we aan op de internationale luchthaven van San Francisco. Met een flinke jetlag gaan we op weg naar de douane en na het beantwoorden van een paar vragen en het ophalen van onze bagage volgen we de borden richting de car rental. Er zijn verschillende autoverhuurders en de prijzen kunnen flink uiteenlopen. Een auto vooraf boeken in Nederland is dus aan te raden. Na het ophalen van de sleutels en het instellen van onze navigatie kan de Roadtrip Westkust USA beginnen! (Tip: je haalt je auto direct bij het vliegveld op, wanneer je bijvoorbeeld via alamo.nl boekt)

We rijden de stad in en vangen een glimp op van de Golden Gate Bridge, het bekendste bouwwerk van San Francisco. Helaas voor ons is deze grotendeels in mist gehuld. We parkeren de auto bij Travelodge Fisherman’s Wharf , een motel bij de oude zeeliedenbuurt Fisherman’s Wharf en dichtbij de leuke Diner Brenda’s French Soul Food. Vlakbij een opstappunt van de cable-car kan je vanaf hier de stad ideaal verkennen. In San Francisco vind je niet veel wolkenkrabbers maar vooral veel victoriaanse huizen in Alamo Square en Dragon’s Gate en met lampionnen en goud versierde wierrooktempels in China Town. Iedere wijk heeft zijn eigen kleur en sfeer.

Reistijd San Francisco International Airport naar San Francisco centrum: 14 mijl / 25 minuten
Overnachten kan bij Travelodge Fisherman’s Wharf, 1201 Columbus Avenue, Fisherman’s Wharf, San Francisco: 60$. Meer budget maar zeker aan te raden is Green Tortoise, 494 Broadway Street, North Beach, San Francisco. 40$. Of kies het luxe Hotel Beresford, 635 Sutter Street, Union Square, San Francisco: 100$
Let op: alle genoemde hotelprijzen zijn per kamer voor twee personen. Wij reisden in december en in andere seizoenen kunnen de prijzen afwijken. Bekijk de bookingwebsites voor actuele prijzen.
Leuk om te doen: Fietsen over de Golden Gate Bridge, een bezoek aan Alcatraz,

China Town, San Francisco, Californië

Pinnacles National Park

Pinnacles National Park is een klein maar prachtig nationaal park op 2,5 uur rijden vanaf San Francisco. In dit oud vulkanisch gebied maak je prachtige hikes in een spectaculair landschap met ruige rotsformaties en donkere grotten. Pinnacles National Park heeft meer dan 30 mijl aan trails, bijna 50 kilometer dus. Het zijn zelfgeleide paden waar je weinig andere wandelaars tegenkomt. Wel spot je er met wat geluk de California Condor, de California red-legged frog en andere dieren. Op het hoogste punt in het park, North Chalone Peak, heb je een prachtig uitzicht op de omliggende valleien. Het park is het gehele jaar door geopend.

Reistijd San Francisco naar Pinnacles National Park: 126 mijl over de US101 / 2,5 uur
Pinnacles National park east entrance: 10$ per auto per week

Pinnacle National Park, Californië, USA

Bakersfield

Na een flinke wandeling in Pinnacles National Park besluiten we verder te rijden naar Bakersfield om weer een stuk dichter bij Death Valley te zijn. In het donker rijden we in the middle of nowhere, tussen troosteloze industriezones die maar door en door lijken te gaan. De weg naar Bakersfield wordt gekenmerkt door zware industrie en olieraffinaderij. Het biedt een troosteloze blik, zeker wanneer je beseft welk natuurschoon je de volgende dagen te wachten staat.

In Bakersfield kiezen we in plaats van een motel voor een meer luxe hotel, zodat we een duik kunnen nemen in het zwembad van SpringHill Suites Bakersfield. ‘s Ochtends staat ons een typisch Amerikaanse ontbijt te wachten voor we verder rijden richting woestijn; zelfgemaakte wafels met veel maple syrup en bessen, grote bakken koffie en veel zoetigheden.

Reistijd Pinnacles naar Bakersfield: 170 mijl over de I5S, 3 uur
Hotel SpringHill Suites Bakersfield, 3801 Marriott Drive Bakersfield: 90$

De Amerikaanse vlag wordt gehesen in Death Valley National PArk

Death Valley

De bezoeken aan de verschillende nationale parken waren achteraf gezien de hoogtepunten van onze reis. Death Valley was misschien wel het meest indrukwekkend. Wil je meer zien dan alleen de highlights van een park, een of meerdere hikes maken en de parken intensief ontdekken, waarbij je van de gebaande paden afwijkt? Dan zou ik meerdere dagen plannen – dit geldt overigens voor alle parken. Pas dan heb je de mogelijkheid de bijzonderheden van een park echt te ontdekken.

Zo ontdek je wanneer je de tijd neemt dat Death Valley veel meer is dan een droge woestijn. De lucht is diepblauw en zand is overal. Boven de weg zindert de hitte. Verder vind je in het park verschillen van dag en nacht. Van de Mesquite Flat Sand Dunes zoals je ze in een woestijn verwacht, Badwater Salt Flat waar je geconfronteerd wordt met de rauwheid en doodsheid van de woestijn. Maar ook de Golden Canyon waar de rotsen ‘s avonds, wanneer de zon langzaam ondergaat, in de woestijn geel, oranje en rood kleuren. Kleurrijke rotspartijen, uitgestrekte duinen en met sneeuw bedekte bergtoppen. Hoe levend kan een doodse woestijn zijn?

Reistijd Bakersfield naar Death Valley: 218 mijl / 4,5 uur
Entree park (Hwy 190) bij Visitors Centre, 20$ per auto per week

Onze huurauto in Death Valley

Las Vegas

In de VS kan je urenlang rijden zonder een tankstation tegen te komen, zo blijkt wanneer we richting Las Vegas rijden. In de woestijn zie je kilometer na kilometer dezelfde omgeving. Urenlang rijden we door de woestijn terwijl het om ons heen steeds donkerder wordt. Ineens doemt aan de horizon een zee van lichtjes op. Met open mond rijden wij The Strip op, dé hoofdstraat van Vegas, langs een verlichtte Eiffeltoren en Ceasars Palace, enorme hotels waar de neonlichten knipperen en waar de grote casino’s er alles aan doen om de potentiële gokkers binnen te krijgen.

Las Vegas ontdek je door over The Strip te lopen, langs de watershow van het Bellagio, en te zien hoe stelletjes met een gondelier onder de Rialtobrug varen bij The Venetian. Las Vegas is een unieke ervaring, maar ik vond het aan de andere kant ook enorm tegenvallen. Las Vegas is één groot gokpaleis en alles is show. In de casino’s worden de pokerfiches over de tafel geschoven, buiten lopen de mensen -verslaafd aan gokken of aan de glitter van de stad – rond met een treurige blik. Ondanks deze dubbele gevoelens is het een bijzondere en overweldigende plek. Waar anders kan je vanuit je hotel een rit in een achtbaan maken?

Reistijd Death Valley naar Las Vegas: 149 mijl, 2,25 uur.
Hotel New York New York, 3790 Las Vegas Boulevard South: 100$

Roadtrip West USA: Death Valley naar Las Vegas

Grand Canyon

De Grand Canyon is een unieke ervaring. Alleen al op de rand van de canyon zitten en in stilte uitkijken over de kloof, turend in de diepte, maakt zoveel in je los. We maken in National Park Grand Canyon verschillende hikes. We dalen een stukje af de kloof in, lopen de dag erna van het ene viewpoint naar het andere en zijn vooral zwaar onder de indruk. Aan het einde van de dag worden we beloond met een ongelofelijke zonsondergang die de canyon in alle kleuren hult.

‘s Avonds rijden wij vanaf de Canyon naar Williams, dichtbij de South Rim van het park, waar wij een goed motel vonden. Wil je in of rondom het natuurpark overnachten dan moet je vroeg boeken, omdat de houten cabins en andere overnachtingsmogelijkheden beperkt zijn. Ter plekke plaatsen wij nog iets op ons wensenlijstje, mochten we de Grand Canyon nog eens bezoeken: een afdaling naar de bodem van de kloof. Een hike die alleen geschikt is voor wie een ijzersterke conditie heeft. Wat ook spectaculair moet zijn is een helikoptervlucht over de canyon. Je kijkt honderden meters diep de kloof in waar de Colorado rivier doorheen dendert.

Reistijd Las Vegas naar Grand Canyon: 275 mijl, 4 uur
Motel Grand Canyon Inn, 317 Arizona 64, Williams: 64$
Entree Grand Canyon National Park: 25$ per week

Grand Canyon National Park, Arizona

Tucson

‘s ochtends is de autoruit verborgen onder een laagje flinterdun ijs. Een paar uur later staat de airco op maximaal om voor een beetje verkoeling te zorgen. De vele contrasten zijn bijzonder in deze reis; onmetelijke steden en rauwe natuur, uitgestrekte woestijnen en olievelden, extreme hitte en sneeuw. Op weg richting de grens met Mexico rijden we over stoffige woestijnwegen naar Route 66 stadje Seligman, langs antieke Cadillacs en verlaten pompstations.

Eindelijk parkeren we de auto bij de University Inn. Vanuit hier zullen we de komende dagen de studentikoze stad Tucson verkennen, een aanvulling van mijn vriend op de verder vrij klassieke rondtrip route. In het stadje Sahuarita, in de woestijn ten zuiden van Tucson, is het Titan Two Missile Museum gevestigd in een raketsilo uit de Koude Oorlog. Op korte afstand liggen het Pima Air & Space Museum en de Plane Graveyard, een enorme vlakte in de woestijn waar duizenden vliegtuigen van het Amerikaanse leger staan gestald. Vanaf het museumcomplex maak je een tour over het militaire complex.

Grand Canyon naar Tucson: 317 mijl / 4,5 uur
Motel University Inn, 950 North Stone Avenue, Tucson
Plane Graveyard: 15,50$. “Boneyard”/AMARG Tour: 7$. Missile Museum: 9,50$

Tucson Air and Space Museum

San Diego

In het meest zuidelijke puntje van Californië ligt San Diego tegen de Mexicaanse grens aan. Hier trotseer je de golven op een surfplank, eet je vis of oesters bij de haven of struin je door de stad om de sfeer in verschillende wijken te ontdekken. Italiëliefhebber als ik ben ontdekken we eerst Little Italy. De Italiaanse koffie is toch een opluchting na alle Starbucks! Het hoogtepunt van San Diego is toch wel om voor een paar dollar fietsen te huren en over de boulevard richting La Jolla te fietsen. Langzaam fietsen we langs de stranden van de Grote Oceaan. Zo nu en dan stoppen we voor een ijsje of om foto’s te maken van zeeleeuwen en zeehonden. We fietsen langs brede zandstranden en vergapen ons aan de mooiste Amerikaanse huizen: een lust voor het oog! ‘s Avonds drinken we bier en eten we in het Gaslamp District, een levendige wijk waar je het oude San Diego nog ziet.

Tucson naar San Diego: 411 mijl / 5,5 uur
Travelodge Mission Valley, 1201 Hotel Circle South, Mission Valley, San Diego of La Jolla Travelodge: 70$
Fietshuur San Diego: vanaf 6$ per uur

Fietsend van San Diego naar La Jolla

Santa Monica & Santa Barbara

Na alle hikes, natuurparken en ontelbare mijlen in de auto, slaan we de drukte van Los Angeles over. In plaats hiervan rijden we naar Santa Monica. We wandelen over de pier en de kustlijn. We genieten van de zon en de zeewind. We vervolgen onze reis langs de kustweg naar Santa Barbara. Bij de koloniale gebouwen met hun bijzondere architectuur zien we de Spaanse invloeden. Onder de palmbomen lopen we naar State Street om op zoek te gaan naar een restaurant.

Niet veel later staan we aan het einde van State Street op de houten pier van Stearns Wharf, één van de oudste havens van Californië. Op de pier kijken we naar de jaarlijkse botenshow en onder het vuurwerk lopen we over het brede zandstrand. De dag erna kunnen we het niet laten om rond te rijden door de meest bekende wijk van Santa Barbara, Montecito. De eigenaar van het motel weet ons precies te vertellen waar alle beroemdheden in hun megavilla’s wonen. Op zoek naar het huis van Oprah Winfrey!

Reistijd San Diego naar Santa Monica: 134 mijl/ 2,5 uur over de Highway 1
Reistijd Santa Monica naar Santa Barbara: 90 mijl / 2 uur over de Highway 1
Overnachting Days Inn Santa Barbara, 116 Castillo Street, West Beach Santa Barbara: 110$

Zeehonden en zeeleeuwen in La Jolla, San Diego, Californië

West Cliff Inn, Santa Cruz

Monterey & Carmel-by-the-Sea

De laatste etappes naar San Francisco voeren ons ons langs het pittoreske stadje Carmel-by-the-Sea en langs Monterey. Deze etappe is misschien wel het schoolvoorbeeld van Californië. Highway 1 kronkelt langs de Californische kust, over kliffen en dwars door bergen en bossen. Badend in de zon vind je wuivende palmbomen, heerlijke surfspots, luxe strandvilla’s en metershoge kliffen. We staan regelmatig stil om een uitzichtpunt vast te leggen.

Net buiten Monterey ligt het schiereiland Punta de Los Lobos (Wolvenpunt), een van de vele Californische natuurreservaten met kleine baaitjes en wandelroute’s naar uitzichtpunten. Onze laatste tussenstop is de pier van Santa Cruz, waar de zeehonden en zeeleeuwen ons weer luid verwelkomen.

Reistijd Santa Barbara naar Monterey: 237 mijl / 3,75 uur

Santa Cruz, California, USA

San Francisco

Dan zit de reis er bijna op. De laatste dagen in San Francisco brengen we door met het bekijken van de zeeleeuwen bij Pier 39 en het struinen door de Ferry Building Marketplace. Hier eten we oesters bij de Hog Island Oyster Co. De laatste uren wandelen we door de stad en kijken terug op een bijzondere reis. Met de Lonely Planet in de hand trokken we drie staten door. We hadden een flink reistempo en maakten heel wat uren in de auto. We namen de tijd om in natuurparken hikes te maken, om ontspannen over het strand te wandelen en nieuwe steden te ontdekken. Bovenal hebben we onvergetelijke herinneringen gemaakt.

Reistijd Monterey naar San Francisco: 118 mijl / 2 uur
Town House Motel, 1650 Lombard Street, Marina, San Francisco CA 94123: 100$

Ferry Building Marketplace, San Francisco

Tot slot: de beste reistijd voor een roadtrip Westkust USA

De meest populaire reistijd om naar het westen van Amerika te reizen is het voor- of najaar. Rond mei en juni is de temperatuur aangenaam en ideaal voor mooie natuurwandelingen. In de zomermaanden kan de temperatuur flink oplopen en is deze route een stuk toeristischer. In het najaar heb je prima temperaturen, maar minder toeristen. Hierom zijn september en oktober de meest populaire maanden om het westen te bezoeken. Wij kozen voor december: de temperaturen zijn prima, ideaal om te gaan hiken, en zeker aan de kust is het heerlijk warm. Hiernaast is het niet toeristisch en ontloop je zo de drukte. Bijkomend voordeel is dat zowel de vluchten als de overnachtingen een stuk goedkoper zijn dan in het hoogseizoen.

San Diego cycling

5 juli 2016 9 comments

Arizona Noord-Amerika travelblogs

Where to eat & Sleep in Tucson, Arizona

geschreven door Aniek Rooderkerken

Wekenlang heb ik gezocht naar de ‘Best things to do when in Tucson, Arizona’. Tucson is niet de meest voor de hand liggende bestemming als je een roadtrip maakt door Californië en Nevada, maar toch maakten wij een uitstap naar Arizona. Google vertelde me al dat je hier toch echt naar een BBQ restaurant moet gaan en de beste in Tucson was BrushFire BBQ, aldus Google en Tripadvisor. De verwachtingen waren hooggespannen, maar het eten bleek heerlijk. We ontdekten ook HUB, waar ze heerlijke salades én ijs serveren. En we verbleven uiteraard in een typisch Amerikaans motel. Mijn beste tips voor een goed hotel en restaurant in Tucson!

Eat @ BrushFire BBQ of HUB

BrushFire BBQ Co. is echt de beste plaats in Tucson om heerlijke “smoked Brisket” te eten, met één van de 6 verschillende soorten BBQ Sauces, of “Messy fries”, versgebakken maisbrood, sweet potato en zelfs heerlijk ijs. BrushFire probeert “Habit Forming” BBQ te serveren, verslavende gerechten dus. En om dat te bereiken roken ze dagelijks de vleeswaren en nemen ze vooral hun tijd. Slow Food BBQ kan je het bijna noemen. De beste stukken rundvlees, varkensvlees en kip garen langzaam in een houtgestookte oven, tot het vlees zacht en sappig is. Brushfire BBQ gebruikt talloze kruiden – een recept van het huis – om het vlees mee in te wrijven en ze stoken de oven op met Mesquite en Pecan hout, voor extra smaak.

Het interieur lijkt op dat van een felgekleurd bruincafé en de muren worden gesierd met tv-schermen, maar toch. Ik zou er zo weer naartoe gaan en genieten van de gerechten. Een aanrader zijn de Tender Smokey Ribs, dry rubbed met “BrushFire Pork and Rib Rub, waarna ze langzaam gerookt worden boven Mequite en Pecan hout. Brushfire heeft een eigen Ice Creamery, met heerlijk ijs. Probeer zeker de salted caramel!

Brushfire BBQ in Tucson, Arizona

Brushfire BBQ, 745 N. Campbell Ave (Campbell & Glenn) & 7080 E 22nd St (22nd & Kolb)
Brushfire Ice Creamery, 7080 E. 22nd St, Tucson AZ 85710

Ga je voor gezond, kies dan voor HUB. Aan de historische Congress Street in downtown Tucson ligt HUB midden in een wijk waar studenten en hipsters het scepter zwaaien. Hip, jong en met heerlijke gezonde gerechten. Want we hebben er even naar moeten zoeken, maar je kan gezond eten in Amerika! Kies bijvoorbeeld de Roasted Corn & Avocado Salad met pistachenoten en chili-limoen vinaigrette. Kies er een plaatselijk gebrouwen bier of een cocktail bij en sluit je diner af met goddelijk zelfgemaakt ijs. Wat denk je van Bourbon Almond Brittle, Salted Caramel, Oatmeal Cookie Dough, Mint chocolate Yorkie, Drunken Brunch, Ben’s Bells Be Kind Crunch, BanaNutella, Campfire Smores, Cherry Vanilla Lavender, Chocolate & Roses, Mexican Wedding Cookie, Pistachio Curry Caramel of Saffron Olive Oil Cake?

HUB Restaurant & Ice Creamery, HUB 266 East Congress.

HUB Restaurant & Ice Creamery

Sleep

In Amerika moet je eenmaal overnacht hebben in een motel; eenvoudig je huurauto parkeren voor je kamer. In Tucson zou ik kiezen voor de University Inn. De University Inn heeft 38 kamers, ligt op 5minuten rijden van de universiteit van Arizona en Tucson Amtrak, op nog geen kilometer van het stadscentrum van Tucson en de wijk 4th Avenue. De receptie is 24 uur per dag geopend, ze hebben gratis WiFi en ja, ze hebben een buitenzwembad. Midden op de parkeerplaats, maar toch, een zwembad is geen overbodige luxe in de zomer. De kamers zelf zijn niet erg luxe, maar betaalbaar en netjes. En de locatie is top. Wat wil je nog meer als je een betaalbare roadtrip wil maken?

University Inn, meer info 950 N Stone Ave, Tucson, AZ 85705, Verenigde Staten.

Tucson University Inn

Meer luxe? Dan raad ik Best Western Plus Royal Sun aan. 1015 North Stone Avenue, Tucson, Arizona.

19 maart 2015 0 comment

Arizona Noord-Amerika travelblogs

Het Titan II Missile Museum in Tucson, Arizona

geschreven door Aniek Rooderkerken

In het stadje Sahuarita, in de woestijn ten zuiden van Tucson, ligt een uniek museum; het Titan II Missile Museum. Tijdens de koude oorlog stonden in de Verenigde Staten 54 intercontinentale Titanraketten met kernkoppen opgesteld, waarvan achttien in de omgeving van Tucson. Op scherp, zodat binnen een minuut een kernraket afgevuurd kon worden. Om de raketten te beschermen tegen een atoomaanval stonden deze onder de grond opgesteld in enorme silo’s. Het SALT verdrag van 1973 eisde dat deze raketten werden ontmanteld en gesloopt. Behalve dan deze silo in Arizona, waar je de commandobunker en de enige overgebleven Titan II raket, uiteraard zonder atoomkop, nog kan bezichtigen.

Titan Two Missile Museum

Van buitenaf lijkt het complex niet heel indrukwekkend. Maar dan zetten we een veiligheidshelm op, openen een aantal loodzware deuren in de metersdikke wanden van gewapend beton, en dalen de vijfenvijftig treden af naar de silo. Via een smalle tunnel komen we uit bij het Launch Control Center, de ondergrondse commandoruimte. Toentertijd high-tech, maar nu, 25 jaar later, met zwaar gedateerde apparatuur.

De gids, in de actieve tijd van het complex hier zelf werkzaam geweest, vertelt ons hoe na een ‘order to launch’ twee personen gelijktijdig een sleutel moesten omdraaien om de grootste operationele nucleaire raket van de Verenigde Staten de lucht in te sturen. Het complex was ruim 20 jaar lang 24 uur per dag operationeel, zoals we eerder in de introductievideo leerden. Op commando van de president kon de allesverwoestende raket binnen 58 seconden gelanceerd worden en met bijna 25.000 kilometer per uur in 30 minuten zijn doel aan de andere kant van de wereld bereiken.

Er waren maar vier mensen nodig om de zaak draaiende te houden, twee in actieve dienst, twee in rust. Niemand mocht ooit alleen zijn, om elkaar ten alle tijde in de gaten te houden. Ook voor het lanceren van de raket vanuit de controlekamer waren maar twee personen nodig. Na een telefoontje van de president werden de tonnen wegende silodeuren geopend en werd een code – uit Washington afkomstig – ingevoerd op een paneel. Vervolgens konden drie knoppen gekozen worden, drie targets, doelen die nog steeds geheim zijn. Als laatste handeling dienden twee sleutels simultaan omgedraaid te worden, zo ver uit elkaar dat het nooit door één persoon gedaan kon worden.

Een van Amerika’s meest geheime plaatsen

De gids vraagt om twee vrijwilligers “to launch the missile” en voor het activeren van het Titan II missile launch system. Twee personen nemen plaats achter het controlepaneel en draaien tegelijkertijd de sleutels om. Een sirene gaat af, op het controlepaneel blinkt een lampje, de raket is afgevuurd. Een perfecte gesimuleerde lancering van een nucleaire raket en een volledige blik op wat de bemanning twintig jaar geleden meegemaakt zou hebben, zou de raket ooit afgevuurd zijn.

We lopen verder naar de 31 meter hoge en ruim 122.000 kilo zware Titan II. Met uitzondering van de nu verwijderde kernkop is alles in de 46 meter diepe silo nog hetzelfde als toen. In 1982 werd de silo gedeactiveerd en de raket ontmanteld. Alle operationele Titan II silo’s in het hele land werden gesloopt, met uitzondering van deze. In overeenstemming met de VS / USSR afspraken zijn de deuren van de silo deels opengeschoven en permanent geblokkeerd, is de kernkop verwijderd en is er geen brandstof aanwezig. Hierdoor is het massa-vernietigingswapen niet enkel onschadelijk gemaakt, maar kan dit via satellieten ook constant gecontroleerd worden.

Wat ooit een van Amerika’s meest geheime plaatsen was, werd gebruikt door de Verenigde Staten om een nucleaire oorlog af te schrikken. Zelfs al zou de VS getroffen zijn door een kernbom, dan zou deze Titian II nog afgevuurd kunnen worden. Aangezien Rusland (een van de drie veronderstelde, want nog steeds geheime, doelen) waarschijnlijk hetzelfde kon, is er nooit een bevel tot lancering is gekomen. Is door of ondanks deze wapens de wereldvrede gewaarborgd?

Of je de koude oorlog interessant vindt of niet, een bezoek aan het Titan II Missile Museum is uniek en indrukwekkend. Het is de enige plek ter wereld waar een –ontmantelde– Titanraket en het bijbehorende ondergrondse complex te zien zijn. Het is een archiefstuk van het verleden, een overblijfsel van de Koude Oorlog, en biedt een gedurfde en directe blik in de politiek van een ander tijdperk. Maar aan de andere kant zie je mannen die poseren bij een massa-vernietigingswapen, gidsen die trots rondlopen, bezoekers die met één vinger een massavernietigingswapen mogen aansturen. Je staat er naast een kernbom met 650 keer de kracht van de bom op Hiroshima. „Het einde van de wereld was hier begonnen”, zo zeggen ze in het museum.

Titan Missile Museum
1580 W Duval Mine Rd
Sahuarita, AZ 85614

Entree $ 9.50
www.titanmissilemuseum.org

3 maart 2015 1 comment

Arizona Nevada Noord-Amerika travelblogs

Hoover Dam, een indrukwekkend staaltje twintigste eeuwse architectuur

geschreven door Aniek Rooderkerken

De Hoover Dam ligt op de grens van de Amerikaanse staten Arizona en Nevada. En dan bedoel ik ook letterlijk óp de grens. Gebouwd in de jaren 1930, op nog geen 50 kilometer vanaf gokwalhalla Las Vegas, ligt precies in het midden van de Hoover Dam de staatsgrens tussen Nevada en Arizona. Kijk je over de rand dan zie je ruim 200 meter onder je voeten de machtige Colorado River stromen terwijl achter de Hoover Dam dezelfde rivier een enorm stuwmeer vormt.

Hoover Dam

De dam is één van de zeven industriële wonderen van de Verenigde Staten en een van de meest indrukwekkende bouwwerken van de twintigste eeuw. Het bouwwerk is aan de voet ruim 200 meter breed en aan de top nog steeds een indrukwekkende 15 meter. Hiervoor was ruim 3 miljoen kubieke meter beton nodig, genoeg om een highway aan te leggen van San Francisco naar New York City!

Hoover Dam in Arizona & Nevada, USA

De bouw van de Hoover Dam werd gestart in april 1931 en afgerond in maart 1936, maar hier ging veel aan vooraf. Het colorado river bassin had regelmatig te kampen met wateroverschot vanuit de Rocky Mountains. Om de overstromingen onder bedwang te krijgen besloot toenmalig minister van handel Herbert Hoover een hoge dam te bouwen in een vernauwing van de Colorado River vallei, de Boulder Canyon. Hiermee zouden tegelijkertijd de omringende staten van water worden voorzien.

Zo’n tien jaar later, initiatiefnemer Herbert Hoover was inmiddels President van Amerika, werd door het bedrijf “Six Companies” met duizenden arbeiders gestart aan dit immense bouwwerk. Ruim twee jaar voor de geplande datum werd het project afgerond en de dam werd vernoemd naar de president die die een sleutelrol speelde in de totstandkoming van dit project.

Hoover Dam in Arizona & Nevada, USA

Hoover Dam, Lake Mead, Nevada en Arizona

Hoover Dam bezoeken

Tegenwoordig trekt de 220 meter hoge Hoover Dam, de hoogste dam van de Verenigde Staten, zo’n 13.000 tot 16.000 bezoekers per dag. Een perfect zicht op de dam heb je vanaf de “Mike O’ Callaghan & Pat Tillman Memorial Bridge”, 450 meter ten zuiden van de Hoover Dam. Maar naast een mooi uitzicht brengt de dam vooral ook het broodnodige water en stroom naar het zuidwesten. De zeventien generatoren van de dam voorzien de staten Nevada, Arizona en Californië van stroom.

Wil je tijdens je verblijf in Las Vegas meer zien dan de casino’s en The Strip, maak dan zeker een uitstap naar de Hoover Dam. Het massieve bouwwerk is een technisch hoogstandje en leent zich uitstekend voor een bezoek vanuit Las Vegas. De dam ligt op nog geen 50 kilometer van de stad en er worden er vele bustours én helicoptervluchten vanuit Las Vegas georganiseerd. Tijdens sommige van deze tours breng je ook een kort bezoek aan de South Rim Grand Canyon of raft je vanaf de basis van de dam stroomafwaarts over de Colorado River. Rijd je liever met je eigen huurauro naar de dam? Dat kan ook! Een bezoek aan de Hoover dam past perfect in je roadtrip van Las Vegas naar de Grand Canyon. Let op dat parkeren direct aan de dam behoorlijk prijzig is, maar er is een paar honderd meter verder voldoende gratis parkeergelegenheid.

Is het indrukwekkende uitzicht vanaf en op de brug nog niet geoeg? Dan kan je ook een kijkje nemen in de dam, via de inspectietunnels, of neem je tijdens de “Power Plant Tour” de lift 150 meter naar beneden naar de generatoren aan de basis van de dam. Vergeet in ieder geval niet een blik te werpen op het achterliggende Lake Mead en wandel over de dam; vanaf Arizona wandel je zo naar Nevada toe! Een wonderlijke gedachte, in de uitgestrekte Verenigde Staten.

17 februari 2015 0 comment

Actief & Outdoor Arizona Noord-Amerika travelblogs

De beste uitzichtpunten van de Grand Canyon

geschreven door Aniek Rooderkerken

De meeste mensen die de Grand Canyon bezoeken, vaak als onderdeel van een langere roadtrip, nemen niet de tijd om de Canyon echt te ontdekken. Ze rijden langzaam langs de South Rim en stoppen zo nu en dan voor een foto. Zonde! Ik zag zelfs mensen die de auto niet eens uit kwamen en vanuit het autoraampje snel een snapshot maakten. Eerlijk is eerlijk, zelfs dan is de Canyon nog indrukwekkend en groots, het uitzicht vanaf de South Rim spectaculair dankzij het weidse panorama, maar neem écht de moeite en de tijd om naar een aantal indrukwekkende uitzichtpunten te rijden en loop ook (in ieder geval delen) van hikes, zodat je ook kleinere details kan bewonderen; de rotsformaties, de pine trees die er groeien, de kleuren die steeds lijken te veranderen met de zon. Hierom geef ik de mooiste uitzichtpunten van de Grand Canyon, met tips voor hikes!

North Rim & Horseshoe Bend

Je kan de Grand Canyon ontdekken vanaf de South Rim, Grand Canyon West, Grand Canyon East en North Rim. Vanaf de ‘year round’ goed bereikbare South Rim heb je het enorme, uitgestrekte, panoramische uitzicht waar de Canyon zo bekend om is. Maar waar? Je vindt er talloze uitzichtpunten, elk met zijn eigen unieke eigenschappen. Eigenlijk zijn ze allemaal indrukwekkend, met uitzicht op de Colorado River.

Veel mensen vinden dat de North Rim opvallend anders, maar misschien nog wel mooier, rustiger en stiller is. Alleen open van half mei tot half oktober als gevolg van zware sneeuwval tijdens de wintermaanden en minder goed bereikbaar, trekt de North Rim veel minder bezoekers. En dan heb je nog Horseshoe Bend, een ware hidden secret bij Grand Canyon East, waar je een spectaculaire foto kan maken vanaf de Rim met de Colorado River op de achtergrond.

Grandview Point

Met 7,400 voet (2250 meter) is Grandview Point één van de hoogste punten op de South Rim. De smalle paden die naar de top lopen zijn avontuurlijk en verraderlijk, vooral bij regen of sneeuw. Maar heb je eenmaal de top bereikt dan heb je het meest prachtige uitzicht op de Canyon, met zicht op de dichte bossen en de Horseshoe Mesa die via de Grandview Trail kunnen worden bereikt.

USA Grand Canyon National Park Arizona

Tip! Lees hier over een perfecte overnachtingsplek bij de Grand Canyon South Rim

Point Imperial

Zoals de naam al verraad heb je vanaf Point Imperial een bijna koninklijk uitzicht over de Canyon, vanaf het hoogste punt op de North Rim. Met uitzicht op de oostelijke Grand Canyon en Painted Desert is het de beste plek om een adembenemende zonsopkomst te bewonderen en fotograferen, wanneer de eerste stralen van de zon op het vermiljoen landschap van de Canyon vallen.

Vermilion Cliffs – Marble Canyon

De smalle wanden van de Marble Canyon, deel van de Vermillion Cliffs National Monument, bestaan uit lagen rode en zwarte Precambrium rotsen. Bij zonsondergang komen de rotsen tot leven in alle kleuren oranje, vermiljoen, paars en rood!

Tuweep Overlook

3000 feet, zo’n 900 meter, boven de Colorado River bevindt zich Toroweap Overlook. Je kijkt uit over een adembenemend steile afgrond en het afgelegen Tuweep gebied met vulkanische kegels en verharde lavastromen, aan de noordwestelijke rand van de Canyon, waar de Paiute woonden. Een geweldig uitzicht moet je hier hebben, maar het kost wat meer moeite om dit uitzichtpunt te bereiken. De moeilijke, stoffige wegen vol scherpe rotsen, zijn alleen geschikt voor SUV’s, maar zelfs deze komen geregeld vast te zitten in de modder wanneer de zomerse moessons en winterse regen het gebied onbegaanbaar maken.

Wil je nog meer spektakel; loop dan de Tuweep hike, die is gemarkeerd met steenmannetjes (stapels stenen). Let wel op; schaduw en water zijn schaars, je telefoon heeft er geen bereik en je bent in een extreem afgelegen gebied. Alleen geschikt als je goed voorbereid bent dus.

Yavapai Point

Dichtbij het South Rim Visitor Centre kijk je hier uit over de slingerende Colorado River, North Kaibab, en kan je de Phantom Ranch spotten. Yavapai Point is een populair uitzichtpunt want het biedt een van de mooiste panorama’s van de Canyon. Maar toch… zelfs tijdens de drukste maanden kan je hier de massa vermijden door een stuk te gaan hiken. Zo liep ik hier een deel van de Bright Angel Trail, en wil ik terugkeren om de hele trail (12 mijl) te lopen! Een lange en diverse hike die eindigt bij een geweldig uitkijkpunt over de rivier.

Grand Canyon National Park, Arizona

Havasu Falls

Turquoise water tegen donkerrode rotsen en een helderblauwe lucht. De Havasu Falls is een spectaculair vertoon van de natuurkrachten! De waterval ligt in het Havasupai Indian Reservation, ten zuiden van de Colorado River net buiten het Grand Canyon National Park. Heb je een “trail permit” aangevraagd dan maak je vanaf Supai Village een spectaculaire 10 mile hike in de Havasu Canyon.

Havasupai betekent “mensen van het blauw-groene water” en de Havasupai zijn dan ook onlosmakelijk verbonden met het water dat heilig voor hen is. Een bezoek aan het reservaat en de waterval is een bezoek meer dan waard!

Yaki Point

Yaki Point is het eerste gemarkeerde uitzichtpunt op de East Rim en hier kan je dan ook een onbelemmerde blik werpen op de oostzijde van de Grand Canyon. Niet voor niets heb je hier het “Ooh-Aah Point”, een naam die al verraad welke uitroep je ontlokt wordt wanneer je hier staat. Vanaf Yaki Point vertrekt ook de South Kaibab Trail die afdaalt naar de Colorado River en de Phantom Ranch. Kijk of je Wotan’s Throne en Vishnu Temple kan ontdekken!

Mather Point

Ook vanaf Mather Point kan je de Vishnu Temple Pinnacle bewonderen, maar omdat alle tourbussen stoppen bij Mather Point kan het hier nogal druk zijn. Laat het weer het toe, ga hier dan vroeg naartoe voor een spectaculaire zonsopkomst! De spitse rotsformatie The Temple of Zoroaster is hier ook te ontdekken.

Tips:
– Zelfs tijdens de drukste maanden ontloop je de massa door te gaan wandelen; zelfs wanneer je slechts de eerste paar honderd meter van een hike loopt, ontdek je er rust, en de meest prachtige uitzichten!
– Naar zeggen stinken de dieren ontzettend en is het een ruige rit, maar de ‘mule trips’ moeten een onvergetelijke ervaring zijn, met de muilezels loop je over smalle richels uitgehouwen in de Canyon.
– Kijken naar de zonsondergang is prachtig. De Canyon, die langzaam oplost in de duisternis, op welk uitzichtpunt je ook bent!

12 februari 2015 4 comments

Nieuwere blogs

Oudere blogs